.jpg)
2013-01-31
Zo nu en dan wil de rechtgeaarde metalhead nog wel eens andere paden betreden dan die van de snelle gitaarriffs, de stampende drums en de schreeuwerige teksten over dood en verderf. Niet dat daar iets mis mee is, maar soms wil je gewoon even iets rustigers. Zo begon Tim de Bruyne te schrijven aan kleine(re) liedjes. Via Facebook zocht hij contact met zangeres Ine Renson, die niet uit het metalgenre maar uit de folk(rock)hoek komt. Het klikte en zo combineerde ze Tim`s melodieën en Ine`s zanglijnen tot een geheel. Het idee voor een album was geboren. Om een paar drumpartijen in te spelen benaderde Tim zijn broer Sven de Bruyne (drummer bij MD). Hiernaast werd Sven ook betrokken bij het produceren van debuutalbum Merlijn en met zijn drieën vormen ze sindsdien Merlijn. Merlijn blijkt na een aantal luisterbeurten vaak wat ongrijpbaar. Het album komt na het instrumentale ‘Opening’ goed op gang met het fijne Vlaamstalige ‘Noorderlicht’, dat doorspekt is met sfeervolle strijkers, piano en slide. Een prettige track die ondanks de niet al te vrolijke tekst wel redelijk luchtig over komt. Maar dat luchtige is op ‘Koningswater’ na niet representatief voor de rest van het album. De liedjes zijn tekstueel doorgaans zwaar en weinig opgewekt en daarbij komt muzikaal gezien ook nog eens een flinke dosis melancholie de hoek om zetten. Op zich pakt dit bij een track als het gevoelige ‘Monster’ prima uit. Bij het eentonige ‘Meer’ slaat het de plank echter mis.
Dit is overigens niet wat het album ongrijpbaar maakt. Dat komt juist door de gruizige gitaren die bij tijd en wijlen de kop op steken. Op onverwachte momenten komen ze voorbij en hoor je duidelijk terug dat er binnen de band een voorliefde voor het hardere werk bestaat. De opbouw van ‘Tot Slot’ en interlude ‘A Propos’ doen dan denken aan bijvoorbeeld Gravenhurst en interludes van Muse. Deze gruizige gitaren en stevige rock blijven echter niet beperkt tot tussenstukjes. Ook in de ballad ‘Weg Naar Jou’ ontbrandt de band in een stevige onweersbui. Bij het door een bezwerende piano gekenmerkte ‘Nog Eentje’ is dit niet anders. Het maakt de liedjes spannender dan je in eerste instantie denkt.
Merlijn schommelt tussen pop, roots en stevige rock in. De stevige stukken doen je verlangen naar meer terwijl de ingetogen, sombere ballades juist weer net iets teveel een stempel drukken. Als die wisselwerking aangepakt wordt, en de band daarmee iets meer een eigen geluid krijgt, zou België met Merlijn zomaar weer een nieuwe sterke Vlaamstalige band rijker kunnen zijn.
.jpg)
Geoff Tate - Kings & ThievesHet heeft eerder dit jaar flink gedonderd in het Queensrÿche kamp; zanger...
.jpg)
Joe Cocker - Fire It Up Alweer twee jaar geleden verscheen het zeer sterke Hard Knocks album van...