RECENSIE: Uriah Heep - Official Bootleg Vol. II: Live In Budapest Hungary 2010

Uriah Heep – Official Bootleg , Vol 2: Live in Budapest
recensie cijfer 2010-10-23 In de tijd dat er nog gespaard moest worden om een LP te kopen was het een feest om in een lekkere ouderwetse platenzaak een plaat uit te zoeken. Ondergetekende ziet zich nog als jochie van een jaar of dertien zijn eerste album ooit uitzoeken. Tweedehands dat wel, want dan kon je voor de prijs van één tenminste twee platen kopen. De keus viel op Demons And Wizards van Uriah Heep, tot op de dag vandaag nog steeds één van de favoriete platen van uw recensent. De liefde voor deze band bleek sterk en is nu, 33 jaar later, nog steeds aanwezig.

Dat de band anno 2010 veertig jaar bestaat mag gerust een hele prestatie worden genoemd. Weinig bands hebben met zoveel bezettingswisselingen te kampen gehad als de Engelse rockers. Bindende factor in het geheel is het enige overgebleven originele lid, gitarist Mick Box, die met zijn kenmerkende gitaarspel het geluid van Uriah Heep in al die jaren bepaald heeft.

Ter gelegenheid van het jubileum bracht de band eerder al een verzamelalbum uit, en om de fans nog meer tegemoet te komen wordt er een hele serie live albums uitgebracht, waarvan Official Bootleg, Vol.2: Live In Budapest de tweede is. Het kenmerk van deze serie is dat de opgenomen concerten zonder enige mooimakerij op de plaat gezet zijn. Kleine foutjes zijn niet weggemoffeld en er zijn geen stukken overgespeeld. Als een “echte” bootleg dus. Dit is Uriah Heep zoals ze klinkt wanneer je een concert van ze bezoekt.

De songkeuze is een heuse nostalgische trip die je aanzet de oude platen weer eens af te stoffen. Want wat een hardrock klassiekers heeft Uriah Heep op haar naam staan! Semi-akoestische nummers als ‘The Wizard’ en ‘Lady In Black’ behoren tot de mooiste nummers die de band heeft gemaakt, maar ook epische songs als ‘Sunrise’ en het lange ‘July Morning’, met dat geweldige orgelgeluid, staan nog fier overeind. Overigens allemaal nummers die in de jaren zeventig door de in 1985 jammerlijk overleden David Byron zijn ingezongen, maar door huidige zanger Bernie Shaw geweldig worden vertolkt. Soms denk je dat je met een reïncarnatie van Byron te maken hebt. De spaarzame hits als ‘Easy Livin’ en ‘Return To Fantasy’ uit dezelfde periode ontbreken niet. Het ronduit zwakke ‘Free Me’ was in een latere periode een hit, maar past totaal niet tussen de andere nummers. Ter gelegenheid van het jubileum zijn er ook nog twee nieuwe songs opgenomen die ook opgevoerd worden en natuurlijk mag ‘Gypsy’, het nummer waar het ooit mee begon, niet ontbreken.

Het geluid van deze plaat kan, wanneer je een bootleg als maatstaf neemt, als redelijk worden gekwalificeerd. Natuurlijk is dit dubbelalbum voornamelijk geschikt voor de echte fans van Uriah Heep en de mensen die dit concert bezocht hebben. Neemt niet weg dat Uriah Heep één van de bands is die het symfonische hardrock genre mede heeft gedefinieerd en alleen daarom al verdienen deze volhouders alle eer.
Recensent:Jan Didden Artiest:Uriah Heep Label:Edel
Mt. Desolation – Mt. Desolation

Mt. Desolation - Mt. DesolationOp een hele koude avond in een pub in Dublin, hebben pianist Tim Rice-Okley...

The Storm – Black Luck

The Storm - Black Luck Het Europese antwoord op Paramore heet The Storm en komt uit Denemarken. De...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT