2008-06-24
Het is inmiddels een lucratieve bezigheid geworden voor een business die het zwaar te verduren heeft: de heruitgaven van (succesvolle) albums uit vervlogen tijden. Of de drogreden is de betere geluidskwaliteit, of een jubileum van het album, of een reünie van de band of er is eigenlijk helemaal geen reden. Dit laatste is het geval bij Bubble & Scrape van Sebadoh. De band ontstond midden jaren tachtig bijna tegelijkertijd met Dinosaur Jr., waar Lou Barlow bas speelde en mede songwriter was, samen met J. Mascis. Echter was het bij Dinosaur Jr. vooral Mascis die het hoogste woord voerde en Sebadoh werd voor Barlow vooral een middel om zijn eigen creativiteit ook de aandacht te geven. Vooral begin jaren negentig bracht Sebadoh een aantal zeer aardige albums uit. Bubble & Scrape is daar één van en deze is nu opnieuw op de markt gebracht en het oorspronkelijke aantal van zeventien songs is nu aangevuld met maarliefst 15 songs of beter gezegd demo's en muzikale schetsen.Sebadoh kon en kan in de hoek van de lo-fi indierock geplaatst worden. En dan slaat lo-fi met name op het weinig gepolijste geluid en de primitieve opnamemethodes. Ten tijden van Bubble & Scrape bestond Sebadoh naast Barlow nog uit Eric Gaffney en Jason Loewenstein. Alle drie schreven ze eigen nummers en zongen die vervolgens zelf ook, dit levert een gevarieerd geheel op, dat van indierock (meestal als Barlow het voortouw neemt) tot meer experimentele noise (als of Loewenstein of Gaffney de songsmid is) loopt. Zo opent Bubble & Scrape met een alleraardigst nummer van Barlow, 'Soul And Fire', dit zijn de meer melodieuze momenten en het moet ook gezegd, de meest aardige momenten. Veel nummers van Gaffney of Loewenstein ontstijgen niet het niveau van hobbyisme en dan wordt de lofi van Sebadoh amateuristisch en slordig. Songs die half af lijken en er opeens na anderhalve minuut mee stoppen.
Het album wordt gered door de nummers van Barlow, deze songs ontstijgen meestal het niveau van amateurisme en zo is bijvoorbeeld 'Homemade' een slepende song, die geheel tegen de natuur van Sebadoh de vijf minuten grens overstijgt. Toch is dit een spaarzaam hoogtepunt. Zoals gezegd zijn de oorspronkelijke 17 nummers aangevuld met nog eens vijftien tracks en daar krijgen vooral Gaffney en Loewenstein de vrije hand en dus gaan op deze 15 aanvullingen pas echt alle remmen los op het gebied van experiment en amateurisme. Interessante songs levert dit nauwelijks op en het heeft nog het meest van slechte metal of noise.
Bubble & Scrape was een heel aardig album, vooral door de bijdrages van Barlow, de gereviseerde versie voegt echter maar heel weinig toe dat de moeite is. De onsamenhangendheid van het origineel wordt nog groter en dat Gaffney en Loewenstein geen muzikale genieën zijn wordt nog meer bevestigd, of het moet zijn dat beide heren juist wel genieën zijn, maar dat ondergetekende dat niet helemaal begrijpt. De keuze is aan u.
Snoop Dogg - Ego Trippin' Snoop Dogg was voor het grote publiek voor het eerst te horen op The...
Osdorp Posse - ft. Laberinto - The World Might Suck... De hardcore hiphoppers van de Osdorp Posse staan al zo'n 20 jaar garant...