2008-03-22
Sinds 1987 hadden de heren van The Long Ryders niet meer samen op de bühne gestaan, in 2004 volgde dan eindelijk de zo lang verwachte reünie. Men deed bij die reünie onder andere ook de bovenzaal van Paradiso aan. State Of Our Reunion is voor het grootste deel opgenomen tijdens het concert in Dingwall’s/Lock in Noord-Londen en laat negentien nummers lang een weinig op elkaar ingespeelde band horen, die bepaald niet gelikt klinken en voor deze tour werden bijgestaan door een blazerssectie. De vocale inspanningen zijn nogal van wisselend niveau en de ongedwongenheid en no-nonsense benadering zijn slechts zo nu en dan aanstekelijk. Raffinement en finesse zijn niet aan The Long Ryders besteed, het is rechttoe rechtaan countryrock die soms kan beklijven, maar even zo vaak ook verzandt in slordig en chaotisch gespeelde songs. Opener ‘So You Wanna Be A Rock Roll Star’ bevat een leuk en kenmerkend gitaar riedeltje, de ritmesectie blijft echter zeer vlak en eentonig beuken, daarbij is de toevoeging van blazers weinig doordacht. Beide gitaristen (Stephen McCarthy en Sid Griffin, die onlangs met The Coal Porters een bluegrass album maakte) halen het niveau van The Long Ryders duidelijk omhoog en zouden een betere bassist en drummer verdienen. Griffin speelt voornamelijk op 12-snarige elektrische gitaar en ex-Jayhawaks gitarist Stephen McCarthy laat bij vlagen virtuoze stukken horen.
Als vanzelfsprekend vormt dit live optreden een redelijke dwarsdoorsnede van het werk van The Long Ryders, dat voor het grootste deel in de jaren tachtig tot stand kwam. Er wordt echter nergens op dit hele live-album duidelijk gemaakt waarom The Long Ryders nog bestaansrecht hebben. Het komt enigszins plichtmatig over en zelfs de reactie uit het publiek is lauwtjes. Men wilde als Long Ryders ooit in de voetsporen treden van countryrock legendes als Gram Parsons, The Byrds en Neil Young en hadden daar in de jaren tachtig op bescheiden schaal succes mee. Het heilige vuur lijkt echter verdwenen en de kwaliteit van dit live-album doet in de verste verte niet denken aan genoemde voorbeelden.
Veel nummers van hun succesvolste album Native Sons passeren de revue en het kader waarbinnen de songs te plaatsen zijn is vrij klein. Verwacht geen verassende wendingen bij The Long Ryders. Het is countryrock wat de klok slaat, waarbij het gegeven dat dit een live-album betreft, nauwelijks van toegevoegde waarde lijkt te zijn. Ook zonder bij de reünieconcerten geweest te zijn, kun je makkelijk concluderen dat The Long Ryders niet van het podium spatten. Songs missen over het algemeen kwaliteit en de totale uitvoering is nogal slordig en alleen voor de liefhebbers van countryrockende gitaren valt er wat te genieten.
Jackson Browne - Solo Acoustic vol. 2 Solo acoustic vol. 2 is het vervolg op het in 2005 verschenen Solo...
General Mindy - Delusions of Grandeur Zet u maar weer schrap, want het is weer eens zo ver: een nieuwe Belgische...