2008-03-06
Joe Jackson is een icoon uit de hedendaagse popmuziek die zijn sporen al ruimschoots verdiend heeft. Hij liet een aantal memorabele albums achter en enkele wereldhits. Joe Jackson kreeg bekendheid toen hij eind jaren zeventig een tegengeluid liet horen en een alternatief bood voor de in zwang geraakte punk. Een gepolijster, netter, burgerlijker en muzikaler geluid, waarbij de oude wetten van een popliedje weer van stal gehaald werden. In zijn rijke carrière volgde vele albums, fantastische, goede en ook matige albums. De beste albums maakte hij met zijn Joe Jackson Band eind jaren zeventig en begin jaren tachtig. Na de split-up volgde allerlei uitstapjes in allerlei genres. In 2003 herenigt Jackson zich met zijn oude maatjes en maakte het prachtige Volume 4. Jackson heeft de gitarist inmiddels de straat gewezen, maar met de oude vertrouwde bassist en drummer maakt Jackson nu Rain. Misschien niet zo sterk als Volume 4, maar toch wederom een album vol met “klassieke” popsongs, allen met een hoofdrol voor de piano.Jackson verhuisde van wereldstad New York, naar wereldstad Berlijn en vond daar de inspiratie voor Rain. Rain is een door en door piano-album geworden dat zowel enkele typische Jackson powerpopsongs (‘King Pleasure Time’ en ‘Good Bad Boy’) bevat als ook meer ingetogen pianoballads (‘Solo (So Low)’ en ‘Wasted Time’) en altijd die scherp observerende blik van Jackson. Elk nummer is tijdloos en gaat voorbij aan de waan van de dag, dat maakt Rain ook wel minder urgent. Dit album had net zo goed een paar jaar geleden of een paar jaar later gemaakt kunnen worden. Maar dat hoeft in het geval van Jackson geen manco te zijn. Jackson verstaat namelijk de kunst van het songwriterschap als geen ander en is wederom in staat gebleken om tien popliedjes op plaat te zetten, die op zichzelf staan en wars zijn van alle muzikale modegrillen.
Dit maakt het een echt album voor de liefhebber van het eenvoudige (piano) popliedje. De gitaren zijn volledig verbannen en dat maakt het geluid soms wat eenvormig. De gitaar speelde weliswaar nooit een echte hoofdrol op de albums van Joe Jackson, maar zorgde wel voor een wat minder eenvormig geluid. En dat is meteen ook het belangrijkste kritiekpunt. Hoe smaakvol en kwalitatief hoogstaand bijna alle nummers ook zijn, het album doet je simpelweg niet opveren uit je stoel, het verwordt nog al redelijk snel tot achtergrondmuziek. Maar dan wel buitengewoon prettige achtergrondmuziek. Slotstuk ‘A Place In The Rain’ doet je op de valreep toch nog een keer opveren uit je luie stoel. Jackson die hardop droomt en een bijzonder smaakvol arrangement maken dit nummer tot één van de hoogtepunten op Rain. Zo komt er een einde aan tien nummers, die onmiskenbaar Jacksons signatuur dragen en ook nergens slecht of matig worden, maar ook nergens tot grootse hoogtes stijgen.
Firewind - The PremonitionToen ik de nieuwste cd van de melodieuze metalband Firewind in de cd speler...
Dead Meadow - Old Growth Dead Meadow maakt psychedelische stonerrock met een vrolijke uitstraling....