2008-02-23
Damn Seagulls klinkt zo Amerikaans als maar zijn kan, maar toch is deze band uit Finland afkomstig. Daar in Finland zijn ze al doorgebroken en kon het album Soul Politics al op lovende kritieken rekenen. Nu moet de rest van Europa gaan volgen. De band kent verschillende gedaantes en kan zowel stevig rocken als gevoelig voor de dag komen. Damn Seagulls durft ook verder te kijken dan de standaard rockbezetting van gitaar, bas en drums. Zo zijn er blazers, orgels en mondharmonica’s te horen. De basis van de nummers is bijna altijd een hap-slik-weg popdeuntje en dat kan zo nu en dan best boeien.Damn Seagulls lijkt te weten waar ze mee bezig zijn, er wordt degelijk gemusiceerd en de nummers zijn zeker niet slecht. Toch is het allemaal wat te braaf en te vrijblijvend om uiteindelijk te kunnen overtuigen. Na een paar nummers wordt een nieuw nummer ook niet meer gered door getokkel op de hammond of geblaas op de sax. ‘Quality People’ bijvoorbeeld. Een tekst die gaat over succesvolle mensen met een ”High standard of living, high quality car, a beautiful housewife, two kids and a dog” en een standaarspopdeuntje dat dan opgeleukt wordt met een Hammond en een saxofoon. Weinig poëtisch, nietszeggend en uiteindelijk daarom weinig beklijvend.
‘Dirty Soul Radio’ is op het eerste oor een wat ander nummer. De hammond nu een keer op de voorgrond, maar dat blijkt alleen in de intro te zijn, daarna verwordt het nummer weer tot de clichérock die we ondertussen al gewend zijn van Damn Seagulls. Het lijkt er soms op of men wel goede ideeën heeft, maar dan vervolgens niet avontuurlijk genoeg is om die ideeën ook uit te werken tot echt iets origineels. Een enkele keer weet Damn Seagulls de juiste snaar te raken, dat gebeurt op opener ‘Once We Were Thieves’ bijvoorbeeld. Daar wordt afgestapt van het standaard rockliedje en blijkt men wel in staat te kunnen zijn om een beklijvend liedje op album te zetten.
Het is ook zeker niet allemaal slecht wat Damn Seagulls laat horen, daarmee zouden we de band te kort doen. Maar het heeft te weinig een eigen smoel om tien nummers lang te kunnen boeien. Toch heeft Damn Seagulls potentie, doordat er gewoonweg goed gemusiceerd wordt en er ook wel goede liedjes geschreven worden, alleen ontbreekt het daarbij aan e raffinement, originaliteit en vooral ook zeggingskracht. Zo ontstijgen de teksten nergens het niveau van het puberjoch dat wat halve wijsheden met de wereld wil delen. Wanneer Damn Seagulls in de toekomst echt wat te zeggen heeft en de songs meer een eigen geluid mee krijgen, dan kan het nog wat gaan worden. Nu is het niet meer dan een aardig bandje uit Finland met een redelijk eerste album.
Adele - 19De 19-jarige Engelse jazz/soulzangeres Adele Laurie Blue Adkins studeerde in...
Raz Mesinai's Badawi - Unit of Resistance Een invloedrijke producer, mixer en meerzijdig instrument speler Reuel ‘Raz’...