2007-09-10
Joe Henry is een hele meneer in muziekland. Hij produceerde grootheden als Allen Touissant, Marvis Staples en Billy Preston en was ook producer van de samenwerking tussen Elvis Costello en Allen Touissant op het album The River In Reverse. Dan was hij ook nog medeverantwoordelijk voor de wederopstanding van Solomon Burke in 2002 met het door Henry geproduceerde Don’t Give Up On Me. Ook zelf liet Henry zich niet onbetuigd, Shuffletown uit 1990 mag zelfs gezien worden als een klein meesterwerk. Ook zijn vorige album Tiny Voices kon rekenen op lovende kritieken en was na een aantal minder geslaagde experimentele albums weer op het niveau van Shuffletown. Zijn laatste wapenfeit luistert naar de naam Civilians en is wederom de mix van genres die we van Henry kennen. Jazz, blues en folk interpreteert Henry op zijn eigen wijze en smeedt de zo uiteenlopende genres tot een geheel. Ondanks zijn meer dan indrukwekkende CV zal Joe Henry nog niet bij iedereen bekend zijn, dat is enerzijds het lot van de man achter de knoppen, die vaak in de schaduw blijft staan en is er anderzijds aan te wijten dat Henry nooit commercieel succes nagestreefd heeft. Daarvoor is zijn eigen muziek te weinig hitgevoelig en te eclectisch om de grote massa te kunnen aanspreken. De muzikale fijnproever zal achter smullen bij het bijna achteloze vakmanschap van Henry.
‘Our Song’ en ook de titelsong zijn typisch slome jazzy nummers, die zo zijn voor te stellen in een late night bar. De wat rauwe stem van Henry zorgt voor het scherpe randje bij het vanzelfsprekend perfect geproduceerde album. Op opener en titelsong ‘Civilians’ is al zo veel te horen dat het even nodig heeft om alles te kunnen definiëren, maar Henry slaagt er wonderwel in om het als een eenheid te laten klinken. Strijkers, elektrische, akoestische gitaar, mandoline, piano, een bas en vast nog meer instrumenten en dan toch gewoon een goed liedje dat nergens ten onder gaat aan de veelheid aan instrumenten en invloeden. Alles is op de juiste manier gedoseerd en dat zal zeker te maken hebben met de producer die toch in Henry schuilgaat.
‘Parker’s Mood’ en ‘Wave’ zijn dan weer meer singer/songwriter en folk georiënteerd, terwijl er toch weer veel te ontdekken valt en de nummers bijna altijd complexer blijken te zijn dan je in eerste instantie doet vermoeden. De tokkelende mandoline die het gevecht aangaat met een jazz akkoorden rammelende piano op ‘Wave’ is prachtig en zo is de hele muzikale omlijsting van Civilians buitengewoon smaakvol en perfect gedoseerd. Civilians blijkt weer van een ongekende klasse te zijn, misschien is de titel meesterwerk iets minder van toepassing dan op eerdere werken Tiny Voices en Shuffletown, maar wat overblijft is toch een fantastisch album voor de ware liefhebber.
Ian Siegal - SwaggerSinds zijn voorganger Meat and Potatoes mogen we Ian Siegal en zijn band...
Gorefest - Rise to Ruin Voor metal liefhebbend Nederland behoeft Gorefest weinig introductie meer....