RECENSIE: Drive-By Truckers - Welcome 2 Club XIII

DBT
recensie cijfer 2022-11-18 “Weet je nog oudje?” Zullen Patterson Hood en Mike Cooley tegen elkaar gezegd hebben toen ze het veertiende album in zesentwintig jaar samen schreven voor hun band uit Georgia, Drive-by Truckers. Zij kennen elkaar al ruim 37 jaar en hebben samen in verschillende bandjes gespeeld. Op Welcome 2 Club XIII blikken zij terug naar de tijd van hun eerste band, Adam’s House Cat. Het was die club in het plaatsje Muscle Shoals, in het noorden van Alabama, die hen een eerste optreden gunde. De ‘2’ in plaats van de ‘to’ refereert naar de muziek van de jaren tachtig toen Prince de scepter zwaaide.

Het album opent met het ijzersterke en duistere ‘The Driver’. De zware gitaarriff en de eenvoudige drum begeleidt de stem van Hood die ons meeneemt in een auto richting The Shoals. ‘The Driver’ is een autobiografisch nummer dat hem terugbrengt naar zijn jeugd “Used to go out driving, sometimes late into the night/Trying to make sense of the pieces of my life”. De haast kille achtergrondzang van Schaefer Llana sluit perfect aan bij de vertelstem van Hood.

Cooley levert met ‘Maria’s Awful Disclosure’ een prachtige bijdrage. Het nummer gaat in essentie over “fake news”. In 1836 werd The Awful Disclosures Of Maria Monk gepubliceerd. De schrijfster beweerde dat nonnen in een klooster in Montreal systematisch seksueel misbruik werden, waarna de katholieke priesters hun kinderen vermoordden. Haar relaas bleek verzonnen, maar de hierdoor ontstaande heksenjacht op katholieken was al begonnen. “Ghost-written pornography/Tailored to readers in need of a righteous excuse to indulge/Maria’s awful disclosure”. Ook zijn zang op het door Hood geschreven ‘We Will Never Wake You Up In The Morning’ imponeert. Je kunt je voorstellen hoe het moet zijn om een vriend te zien ondergaan aan alcoholverslaving (“You down another glass, then drift from our grasp”).

Halverwege het album komen we aan in het etablissement. ‘Welcome 2 Club XIII’ is letterlijk en figuurlijk een tegenvaller. Muzikaal is het refrein te eenvoudig en waarschijnlijk is dat ook zo bedoeld. De clientèle is meer geïnteresseerd in “Penny Beer and cheap cocaine” dan in de muziek. Het opvolgende nummer ‘Forged In Hell And Heaven Sent’ is ook minder sterk, ondanks de toegevoegde zang van Nashville zangeres Margo Price. Het is pas op de rustige maar sterke afsluiter ‘Wilder Days’, dat het vijftal laat horen waar zij goed in zijn: southern rock maken. Met de tekst “I find it best to laugh at the absurdity of life above the ground / There’s no comfort in survival but it’s still the best option that I’ve found” laat de band ons met een glimlach achter.

Drive-by Truckers heeft even afstand genomen van de politiek. Na American Band [2016], The Unraveling [2020] en The New OK [2020] is het tijd voor enige reflectie. Deze terugblik, opgenomen in drie dagen, zal ongetwijfeld inspiratie opleveren voor een volgend album. Welcome 2 Club XIII zal bij liefhebbers van de band beter landen dan bij een objectieve luisteraar, al staan er een aantal juweeltjes op.
Recensent:Hendrik Goos Artiest:Drive-By Truckers Label:ATO Records
Cover Provectus - Postero Mundi

Provectus - Postero MundiHet Belgische Provectus staat op de kaart als oldschool blackmetalband. Ze...

Cover The Pink Mountaintops - Peacock Pools

The Pink Mountaintops - Peacock Pools Pink Mountaintops is de uitlaatklep van Stephen McBean, de frontman van...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT