2022-07-15
De totstandkoming van het debuutalbum Caroline ging niet zonder slag of stoot. Het heeft ruim vijf jaar geduurd voordat deze uitgebracht werd, ook al waren verschillende nummers al eerder te beluisteren. Voor de liefhebber maakt dat niet uit: ook hier zullen ze de definitieve versies niet op vinden. Die zijn er namelijk niet: Caroline staat voor structuurloze improvisatie, geïnspireerd door avant-garde klassieke muziek; folkmuziek uit de Appalachen en post-rock. Het is muziek in de trend van Black Midi en New Country, Black Road, alleen lang niet zo goed. Zangers en multi-instrumentalisten Jasper Llewellyn, Mike O’Malley en Casper Hughes laten zich bijstaan door Freddy Wordsworth (trompet, bas), Oliver Hamilton (viool), Magdalena McLean (viool), Alex Mckenzie (klarinet/fluit) en Hugh Aynsley (percussie). Zij musiceerden waar en waneer zij konden. Zo zijn stukken opgenomen met mobile telefoons; in een buiten gebruik genomen zwembad of ‘gewoon’ in slaap- en woonkamers. Het uiteindelijke resultaat kwam uit de mix van producent John ‘Spud’ Murphy (Black Midi).
Opener ‘Dark Blue’ zet de toon. Dezelfde lange halen van viool en simpel gitaargetokkel leiden tot het zingen van “I want all, so tell them”, waarna het eender wordt voortgezet. ‘Good morning (red)’ klinkt al heel wat beter. De vioolgedreven en folky gezongen start (“Good morning / It’s that time again” ) wordt even later onderbroken wanneer Hughes op de achtergrond ons toeschreeuwt “Can I be happy in this world? We’ll have to change it, it doesn’t suit us”. Zijn stem was opgenomen vanuit de Red Lions Boys Club in Surrey, ten tijde van de laatste verkiezingen in Engeland. Toen hoopten zij dat Jeremy Corben (van de Labour partij) deze zou winnen. Het einde van het nummer, waar de viool op de maat van de bas met enige uithalen het nummer uitrekt, is een dooddoener.
Hoe onconventioneel de groep ook wilt klinken, dat is wel hun formule: een goed folky begin, waarna de muzikanten vrij kunnen improviseren. Helaas vervalt het geheel veelvuldig in structuurloos en oeverloos gepriegel met violen en cello’s, waar de drum en elektrische gitaar af en toe een schepje bovenop doen. Dat maakt ‘Engine (eavesdropping)’, ‘Skydiving Onto The Library Roof’ en ‘Natural Death’ er niet beter op. Daarnaast bieden de instrumentale intermezzo’s weinig goeds. ‘Hurtle’ klinkt als het geluid dat een wekker zou maken als het was geprogrammeerd als draaiorgel en zowel ‘Messen #7’ als ‘Zilch’ zijn mislukte gitaarexperimenten.
Zoals altijd zijn er uitzonderingen op de regel. ‘Deperately’ bijvoorbeeld, waarbij de zang en cello in prima harmonie samengaan. De band komt pas goed tot zijn recht op het meest aansprekende ‘IWR (‘I Was Right’)’. Een rustige opbouw resulteert in samenzang en een prachtige interactie, waar alle instrumenten bij elkaar komen.
Niet vaak komt het voor dat je naar een album luistert, waarbij je twijfelt aan de muzikaliteit van de artiest. Uiteraard heeft iedere luisteraar een uitgesproken smaak, ook al staat deze open voor wat experimenteels. Maar dan moet dat wel goed gebracht worden en dat is hier niet het geval.
Kiwi Jr - ChopperGas blijven geven is het motto van Kiwi Jr. , de band uit Toronto. Met drie...
El Zombie - Kommando El Zombie is niet dood, maar springlevend. Erwin Zombie (zang, gitaar) en...