2020-12-24
Aralkum is mensenwerk. Niet alleen het debuutalbum van Galya Bisengalieva, maar ook de woestijn op de plek waar ooit het Aralmeer was. Het meer dat in de afgelopen 50 jaar door menselijk handelen opdroogde en slechts een woestijn achterliet. De Britse met haar roots in Kazakhstan heeft deze ecologische ramp als onderwerp gekozen voor haar eerste stappen als soloartiest met haar eigen label. In klassiekere kringen geniet zij als violist reeds wereldfaam. Met deze stap toont zij haar maatschappelijke betrokkenheid en vraagt ons niet de andere kant op te kijken terwijl rampen zich voltrekken. Wie kent niet de iconische foto’s van verroeste vissersboten in de woestijn? Het zijn de zichtbare restanten van wat ooit een bloeiende industrie was en het is tegelijk een doembeeld voor de mensheid. Het staat symbool voor de aantasting van de vruchtbaarheid van de aarde door menselijk handelen, en daarmee de vernietiging van de eigen bestaansvoorwaarden. De toenemende technologische mogelijkheden die de verstoring in de waterkringloop mogelijk maakten, zorgden er ook voor dat wij via satellietbeelden de zwanenzang op de voet konden volgen. Een foto van halverwege ‘siert’ de hoes van Aralkum. Op de achterkant staat een reeks foto’s die stapsgewijs de verdwijning illustreren. Dit werk is een overduidelijke aanklacht.
In nog geen 34 minuten verbeeldt Bisengalieva de val in een drieluik dat door haar wordt omschreven als pre-disaster, calamity, future. Je hoort diepe bassen, drones en onheilspellend vioolspel, aangevuld met subtiele, elektronische geluidseffecten die voor sfeer en de spaarzame ritmische begeleiding zorgen. Een kunst die zij zich eigen heeft gemaakt door samenwerking met onder anderen Suzanne Ciani (pionier van de analoge synthesizer) en Pauline Oliveros (bekend van Sonic Meditations). Woorden die opkomen zijn wijds, mysterieus, verlaten, noodlot. Het werk luistert als een soundtrack. Een genre waar Bisengalieva zich de afgelopen jaren in heeft onderscheiden. Uit het laatste deel spreekt een sprankje hoop. Maar zoals het gezegde luidt; hoop is slechts uitgestelde teleurstelling. Alle goede bedoelingen ten spijt, zal dit werk niet direct een wezenlijke bijdrage leveren aan het stoppen van de vernietiging van onze enige plek in het heelal. Het is daarentegen wel een prachtig persoonlijk document van een artiest die een eigen akoestische wereld weet te scheppen.
Death Valley Girls - Under The Spell Of Joy Death Valley Girls uit Los Angeles, Californië draait haar handen niet om...
Uniform - Shame Uniform is een duo uit New York, bestaande uit Michael Berdan en Ben...