2019-10-26
Als je dacht dat Tool het alleenrecht heeft om een lange periode van stilte te laten vallen tussen twee albums, dan zit je verkeerd. De Italiaanse rockgroep Uzeda kan er ook wat van. Maar liefst dertien jaar zit er tussen hun laatste album Stella uit 2006 en het nieuwe album met de simpele titel Quocumque Jeceris Stabit. Daarvoor had het ruim acht jaar geduurd na Different Section Wires uit 1998. Men zou wel kunnen concluderen dat ze geen druk voelen bij het uitbrengen van nieuw materiaal. Ondertussen bestaat de band toch ook al ruim dertig jaar en is er sindsdien enkel een gitarist uit de band gestapt in 1994 en zijn alle vier huidige leden ook originele leden. Vandaag de dag een hele prestatie. Eens luisteren of ze dan ook nog wel van deze tijd zijn. Is het math-rock? Is het post-punk? Garagerock? Van alle drie een beetje. Bij vlagen doet het muzikaal wel denken aan een post-punkversie van oude Biffy Clyro of At The Drive-In, maar dan met veel minder emotie in de stem en met name in de muziek. Het is moeilijk te zeggen welke van de twee het snelste en het meeste onder je huid kruipt. Ergens lijkt het wel muziek ingespeeld door robots, waarbij ieder liedje is geprogrammeerd met een bepaald patroontje, riedeltje of loopje. Enige variatie is dat het harder of zachter wordt gespeeld. De patroontjes op zich zijn goed gevonden in de manier waarop bas, gitaar en drums om elkaar heen spelen, maar worden al snel eentonig.
Eerste track ‘Soap’ is er eentje die al goed op de zenuwen werkt. Al helemaal als frontvrouw Giovanna Cacciola tegen het einde overgaat op een ”blah blah blah”. Het is net zo irritant als de frustratie die ze voelt voor de persoon waarover ze zingt. Zonder afwisseling of wat dan ook. Tweede track ‘Deep Blue Sea’ heeft een Tool-achtig verloop, wat wil zeggen dat het basloopje een aritmisch verloop kent. Maar daar houdt de vergelijking met Tool ook wel op. Behalve dan dat ze er net zo lang over doen om nieuwe albums uit te brengen dus.
Op ‘Mistakes’ laat Cacciola haar inner-Sinead ‘O Connor los, terwijl ze op ‘Red’ laat horen dat ze het ook zoetjes aan kan doen. Hoe vals ze eigenlijk ook klinkt, ze is wel het meest menselijke element aan deze muziek. Het enige element waar lagen in zitten. Pas ten tijde van de afsluitende track ‘The Preacher’s Tale’ komt er ook muzikaal een diepere laag tevoorschijn en wordt er zowaar een emotie geraakt. Qua productie en sound is er daarnaast ook niet veel aan gedaan om het echt lekker te laten klinken. Voor een band die toch al zo lang mee gaat en ervaring in de gelederen heeft zou je zeggen dat ze toch wel met iets beter op de proppen moeten kunnen komen. Wat dat betreft zijn ze eerder in het verleden blijven hangen met Quocumque Jeceris Stabit.
Ava - WavesHet klinkt te bizar om waar te zijn, maar AVA ’s eerste album Waves is...
Outer Spaces - Grazing Globe De albumtitel Gazing Globe is de Engelse benaming voor een bolvormige...