2023-12-02
Een eerste blik op de hoes van het eerste volledige album Undecided Behaviour van Sister May, doet denken aan het debuut van Led Zeppelin. Een vage zwart-wit foto voorzien van de band- en albumnaam in rode letters; het had zo copy-paste kunnen zijn. Hetzelfde geldt voor de manier waarop beide bands nummers in elkaar zetten, waarbij ze leentjebuur spelen bij hun invloeden. Daar heeft de progressieve industrial band Sister May uit België geen moeite mee. Ware het niet dat we in dit geval spreken van A Perfect Circle, Nine Inch Nails en Puscifer. De lat ligt hoog en het gaat niet geheel zonder horten of stoten om daar bij te kunnen. Opener ‘The Floater’ laat de A Perfect Circle-invloeden meteen goed doorklinken. Een hypnotiserende basslijn à la Tool, waar de muziek rond omheen opbouwt, aansterkt en tot een climax laat komen. Vocalen die dromerig aan doen. Deze mannen hebben hun invloeden goed bestudeerd en er een eigen sound mee weten te maken.
Met ‘Headshot’ gaan we terug naar het Nine Inch Nails ten tijde van ‘Pretty Hate Machine’. Een pompende electro-beat die lekker in het gehoor ligt en wordt afgewisseld met stevigere gitaarpartijen. Halverwege slaat de track om en trekken ze deze gitaarwand helemaal open.
‘Dust Devil’ zet deze mysterieuze electro-beat voort, maar niets is wat het lijkt met Sister May. Ze moeten het hebben van afwijkende ritmes en mechanische geluiden, waar deze track een sterk voorbeeld van is. Alles loopt door elkaar heen, maar vormt wel één geheel en een sterke sound. Misschien heeft het ook wel geholpen dat Matt McJunkins van A Perfect Circle en Puscifer voor de pre-productie heeft gezorgd. Best bijzonder voor een band van dit kaliber.
‘Guts’ is de eerste track die wat toegankelijker is, maar daar gaat opvolgend ‘Borderline’ wars tegenin met zijn energieke drums. Hiermee heeft het zelfs iets weg van drum ’n bass. ‘Sworn’ moet het dan weer wat meer van zijn dromerige doch stevige gitaarlijnen hebben. ‘The Kneep’ had niet misstaan op een Tool-album met wederom die hypnotiserende baslijn, waarbij de zanger ook laat horen over een schreeuw te beschikken.
Over de zang gesproken: minpuntje is dat de zanger absoluut geen Maynard James Keenan of Trent Reznor is, maar dit wel probeert. Dit zorgt ervoor dat dit niet helemaal lekker samen gaat met de muziek. Zo experimenteel en spannend als de muziek is, zo oppervlakkig blijft de zangstem. Het is verre van slecht, maar het mist net dat beetje extra om mee te kunnen gaan.
Iets wat afsluiter ‘Dope’ goed te horen is. Ze trekken voor een laatste rondje alles uit de kast met het gaspedaal volop naar beneden gedrukt, om dan over te schakelen op een circus-esque couplet. Een vreemde overgang die vooral benadrukt hoe de zang achterblijft op de rest. Het levert een speels geheel op, maar laat de luisteraar toch wat onbevredigd achter. Maar goed, de lat ligt hoog voor deze Belgen, dus er is nog genoeg ruimte om hier aan te werken voor het vervolg.
Alwaid - Twelve DaemonsNet zoals oude kaas, goede port of een lekkere Whisky, het moet rijpen eer je...
Grindpad - Finger Collector Crew Grindpad is uit op één ding: de ‘violence’ terugbrengen in metal. Dat doen...