2018-02-03
Dit is nou zo jammer, zo ontzettend jammer. Mogen we spreken van een gemiste kans? Worden we met een Pink Floyd-achtig intro ontzettend lekker gemaakt en gaan we eens goed zitten voor een hoogwaardig (symfonisch)rock album uit België, krijgen we vervolgens een ijskoude douche wanneer de zang binnenkomt. Voor de goede orde, we hebben het hier over het titelloze debuut van The Sad Flowers, een project van Jan ooms en Jany Claeskens. Muzikaal klopt het aan alle kanten wat de heren ons voorschotelen. Mooie gedragen Pink Floyd-achtige symfonische rock met hier en daar een scherpe en alternatieve rand. Het geluid is prima en de heren kunnen een potje spelen zeg, de mooiste basloopjes, gitaarsolo’s en keyboardloopjes komen langs. Maar waarom er in vredesnaam voor is gekozen om Jan Ooms dan maar zelf te laten zingen is een raadsel. Hij is duidelijk geen zanger en moet hoorbaar alle zeilen bijzetten om de noten een klein beetje rechtuit te laten klinken. Het verpest een in aanleg prima rockalbum volledig, want je kunt niet om het fluisterende, murmelende en oersaaie stemgeluid van Ooms heen. Hij probeert daarbij soms ook nog een beetje als David Gilmour te klinken (‘Thin Air’ en ‘Walk The Line’), maar het resultaat doet de teentjes krom trekken.
We proberen dan toch maar een beetje om Ooms heen te luisteren en het concept over de moeilijkheden in onze huidige maatschappij en de problemen die daarbij komen kijken te begrijpen. Helaas lijdt dit soms tot behoorlijke lappen tekst, en die moeten gezongen worden, en dat is nu juist hetgeen wat zo tegenstaat. De 72 minuten worden hierdoor hele lange minuten in weerwil tot uitstekende songs als ‘Walk The Line’ en het doomy ‘Liar’. Het in het Duits gezongen ‘Schmetterling’ klinkt als een alternatieve Neue Deutsche Welle song uit de jaren tachtig. Dit is ook voor het eerst dat Ooms een beetje redelijk uit de verf komt. Omdat alles wat hierna komt ook weer in eenzelfde tempo doorkabbelt kalft de aandacht volledig af en veren we nog een beetje op bij het doomy ‘Full Moon’ dat de duistere kant van de heren wat aanscherpt.
Als we een goede raad mogen geven aan de heren van The Sad Flowers; neem het album nog eens op, maar dan met een echt goede zanger. Er zijn in België of Nederland ongetwijfeld wel zangers geweest die dit klusje graag hadden willen klaren, en dan hadden we dit zeer waarschijnlijk een topalbum genoemd. We spreken nu van een gemiste kans. Jammer.
Sean Noonan - Man No Longer Me “Drummer, componist, verhalenverteller” staat er pontificaal bovenaan op de...
Masters Of Disguise - Alpha/ Omega Onlangs verscheen het derde album van het Duitse Masters Of Disguise en het...