2011-04-22
Tommy Emmanuel is zonder twijfel een van de grootste gitaristen die er op deze aarde rondlopen. De Australische instrumentalist bespeelt zijn akoestische gitaar als geen ander. Even rondkijken op Youtube levert dan ook binnen enkele seconden de meest opzienbarende gitaartrucs op. De gitarist won reeds vele prijzen, waaronder twee Grammy`s en wordt ook buiten zijn thuisland zeer gewaardeerd. Emmanuel weet de grootste zalen met gemak te vullen.Met enige regelmaat brengt de instrumentalist ook cd’s uit en Little By Little is zijn nieuwste resultaat. Uiteraard is het met een stijl als deze moeilijk om een aangenaam album op plaat te zetten. Waar op het podium de kunstjes de aandacht trekken, moeten er op schijf gewoon leuke liedjes gemaakt worden. Met name zijn keuze om de nadruk op de instrumentale muziek te leggen, maakt dit nog extra moeilijk. Tommy lijkt het echter gemakkelijk aan te durven en levert meteen een dubbel cd af.
Helaas blijkt de gitarist zwaar overmoedig. Vanaf het eerste nummer struikelt Emmanuel in elke valkuil die hij tegenkomt. Er wordt flink op los gepingeld, maar nergens komt een nummer volledig op gang. Het onderscheid tussen nummers als ‘The Jolly Swagman’ en ‘The Welsh Tornado’ is onvindbaar. Dankzij de cd hoes kunnen de juiste songtitels bij de melodietjes gevonden worden. Zonder enige ondersteuning pingelt Emmanuel er lustig en schijnbaar eindeloos op los.
Op het hoesje lijkt de tweede plaat vernieuwing te brengen, maar ook dit blijkt meer van hetzelfde. Twee nummers zijn aangevuld met vocalen, de rest wordt overheerst door instrumentale tracks. Beide gezongen nummers waren op de eerste cd ook al te beluisteren in instrumentale versies. Dit zijn de enige momenten waarop de muziek tot leven komt. Op ‘Haba Na Haba’ zingt Pam Rose betoverend over het simpele gitaarmelodietje heen. Ook de extra aangebrachte, elektrische gitaarsolo geeft het nummer meer kracht.
Dat Tommy Emmanuel een fantastische gitarist is, dat is ongetwijfeld zo. Een plaat maken is aan het natuurtalent echter niet besteed. Het doelloze gepingel maakt geen enkele emotie los en weet nog geen vier nummers te boeien. Laat staan twee cd’s. De nog te verschijnen bijdrage van Emanuel op de nieuwe Michael Jackson plaat maakt echter wel nieuwsgierig. Het roept de vraag op waarin de beide heren elkaar in godsnaam gevonden hebben.
Eerdere recensies van Tommy Emmanuel:
- 20-06-2008: Center Stage.
Mastodon - Live at the AragonDe metalband Mastodon heeft inmiddels vier albums op haar naam staan. Maar...
Green Day - Awesome as F**k Je hebt van die momenten waarop je je als criticus afvraagt waarom een album...