2007-03-17
Met Science levert Thomas Dybdahl alweer zijn vierde album af. Over productiviteit niets te klagen. Dybdahl is op zich een typische singer/songwriter, die melancholie, weemoed en de malheur van alledag verpakt in kleine, maar krachtige liedjes. Op zijn eerdere albums liet hij al horen niet geheel uit hetzelfde vaatje te tappen als veel van zijn Amerikaanse collega’s. Dybdahl is bij vlagen een stuk experimenteler. Op Science gaat hij hierin nog een stukje verder dan op zijn vorige releases. De meeste nummers op Science zijn niet echt liedjes met een kop en een staart, het is één grote trip van 40 minuten. De luisteraar wordt meegezogen in de wereld van Dybdahl. Meestal op een achtergrond van akoestische gitaar, bas en drums wordt afgewisseld tussen strijkers, een vibrafoon, een pedal steel of een hammond orgel. De bezwerende stem van Dybdahl soms nadrukkelijk en een andere keer weer meer op de achtergrond aanwezig. De finesse waarmee dit allemaal wordt gecombineerd is groot. De veertig minuten van het album gaan aan de luisteraar voorbij als in een vlaag. Smaakvolle en tegelijkertijd ongewone composities zijn bijna het handelsmerk geworden van Thomas Dybdahl. Zijn ongelooflijke gevoel voor melancholie is nog altijd aanwezig.
‘Dice’ is een waar pareltje op dit album. Dit duet met zangeres Silje Salomonsen is van een puurheid, eerlijkheid en vrolijkheid, die niet altijd bij Dybdahl te vinden is. ‘Dice’ gaat op het album ongestoord over in het zwaar aangezette ‘Always’. Dit nummer klinkt meteen weer een stuk zwaarmoediger. Daarmee is Science vooral ook een afwisselend album geworden. De afwisseling zit hem niet alleen in de instrumentkeuze, maar ook het stemgebruik van Dybdahl verschilt per nummer. In het ene nummer zet hij een zware stem op en bij een ander nummer zingt hij juist heel lichtvoetig. ‘Maury The Pawn’ is een voorbeeld van een nummer waarop Dybdahl’s stem heel licht en bijna breekbaar klinkt.
Met Science bewijst Dybdahl nog maar eens keer dat hij over een ongekende klasse beschikt om mooie, kleine liedjes te maken die de ene keer heel melancholiek en weemoedig zijn en een andere keer weer juist lichtvoetig en vrolijk. De afwisseling maakt het dat je altijd bij de les blijft en dat je ook het vierde album in evenzoveel jaren als zoete koek slikt.
Type O Negative - Dead AgainType O-negatief, slechts één op de dertien mensen heeft dit door hun aderen...
Silence is Sexy - Everything you should know Als je als band een sound hebt die tegelijkertijd refereert aan de...