2006-12-21
Second Base is een Belgische (melodische) punkrockband. Of de leden van Second Base met hun naam doelen op een potje honkbal of op een seksuele handeling lijkt mij eerlijk gezegd niet zo’n moeilijke vraag. Toch laat het naar een nummer van een bevriende band Sixtoys vernoemde The Risk to Lose it All wat anders horen dan de gemiddelde melodische punkrockband. Zoals Herman Brusselmans, ook een Belg, een keer zei over boeken, geldt volgens mij namelijk ook voor melodische punkrockbands. Deze bands zijn namelijk voornamelijk bezig "grietjes in hunne bed te kriegen", met hun semi-schandknaap-zangers die het ene softdramatische tafereel na het andere opdragen. Nee, neem dan dit. Lekker agressief, recht uit het hart. Muziek die je opzet als je vage familieleden impliciet de deur weer wilt wijzen.Toch dekt “hard” niet volledig de lading van The Risk to Lose it All, omdat het naast de harde stukjes toch ook de bekende melodische, soms bijna té emo, stukjes kent.
Al bij de eerste luisterbeurt valt op dat er toch nog wel een verschil zit tussen de echte melodische nummers en de hardcore nummers. Deze overgang valt vooral op tussen ‘Confrontation Street’ en ‘Can’t Wait’, nummer vier en vijf op de cd. ‘Confrontation Street’ is een leuk, snel, strak, hardcore-achtig nummer. Terwijl ‘Can’t Wait’ mij nog het meest doet denken aan ons Nederlandse Di-rect, ondanks de snelle drumritmes. Ook staan er nummers op waar beide invloeden beter geïntegreerd zijn. Zo heeft ‘The Curtain Falls’ dan wel een intro van bijna een minuut (behoorlijk emo), maar worden je oren daarna alsnog mishandeld.
Ook zit het wel snor met het samenspel tussen gitaar en drum. Het nummer ‘Distress Call’ is hier een goed voorbeeld van.
Waar ik zelf het minst blij mee ben is de zang. Qua overtuigingskracht zit het wel goed, ook de hardere stukken klinken wel ongeveer zoals ze zouden moeten klinken, maar Stijn zou meer af kunnen wisselen tussen zachte en harde stem. Het beproefde hard-zacht concept doet het immers nog steeds goed. Ook die emo-gitaarloopjes spreken mij totaal niet aan.
Ze doen over het algemeen een beetje afgezaagd aan. Ik zou zanger/gitarist Stijn willen vragen om ze thuis te laten. Hebben we ondanks deze puntjes dan een bijzondere cd in handen? Ja, dat denk ik eerlijk gezegd wel. De gedrevenheid van Stijn, Pol en Jeff is duidelijk te horen. De band klinkt niet conform de meeste punk. Met het “exploring the rest of Europe” gaat het dus wel goed komen.
Skinny Puppy - MythmakerDrie jaar na het meesterwerk ‘The Greater Wrong of the Right’ komt het...
Depeche Mode - The Best of Depeche Mode was één van de belangrijkste groepen van de jaren ’80 en...