De naar de bandnaam vernoemde debuutplaat – er verschenen eerder twee EP’s – bevat voldoende variatie. ‘Geographic’ kent een hoog ritme, de drums liggen hard in de mix en geven de opgetrokken gitaarmuren een stevige dosis energie. Cheatahs weet echter ook zonder spierballengedrag van de ritmesectie overeind te blijven. In een nummer als ‘Mission Creep’ ligt het tempo beduidend lager en dit geeft de schallende gitaren alle ruimte, wat uiteindelijk resulteert in een schitterend uitgerekte outro.
Cheatahs kent ook zijn dip. In het hart van het album gaat het even mis. De stadionrock van ‘The Swan’ klinkt in eerste instantie aanstekelijk, maar het mist de diepte van het overige materiaal. Vervolgens lijkt de draad snel te worden opgepakt met ‘IV’. Net als in ‘Mission Creep’ ligt het tempo laag. Daar is niets mis mee, maar het nummer ontwikkelt zich vanaf de helft van de vijf minuten dat het duurt niet meer. Een troost is dat bij de eerder genoemde grote voorbeelden, Ride daargelaten, nog sprake was van groei na het debuutalbum.
Na ‘IV’ herpakt Cheatahs zich dan echt. De zang klinkt zoals het hoort verveeld, de door sceptici aan stofzuigers gelinkte ruis smeert de muziek dicht en de ene na de andere fraaie gitaarcollage passeert. Daarbij valt ‘Leave To Remain’ positief op door het gebruikte psychedelische effect. Het is alsof de eerste plaat van Tame Impala en My Bloody Valentine in de mix zitten en het werkt wonderwel. Houd Cheatahs het komende festivalseizoen in de gaten!
The Jezabels - The BrinkDrie jaar na het goed ontvangen debuutalbum Prisoner komt de Australische...
Band Of Horses - Acoustic At The Ryman Ben Bridwell vormde in 2004 in Seattle de band Horses, dat al snel omgedoopt...