.jpg)
2013-01-15
“Aan de kant! Nee, laat me erdoor. En snel! Vlug, schiet op, nee ik moet er echt langs, naar buiten. Frisse lucht, nee ik kan nu niet langskomen. Zometeen weer, eerst weg. Verdomme, waarom staan al die mensen hier? Daar de trap af geloof ik. Ja, en dan snel langs het secretariaat en ehm.. ik geloof dan via de kantine. Ah, de deur, eindelijk, even op adem komen….” Bovenstaande zou zo’n beetje het gemiddelde gevoel kunnen zijn dat je krijgt na het beluisteren van het debuut van sludge/stoner/doommetal band Norska. Opgericht door leden van YOB brengen de heren vijf nummers uit die samen veertig minuten duren en ergens in het midden zitten van YOB, Electric Wizard en Strapping Young Lad. Vrij intens dus. Nu zal eenieder die bekend is met deze bands zich waarschijnlijk afvragen hoe je hier in hemelsnaam een grote gemiddelde deler van zou kunnen maken. Het antwoord hierop is echter even logisch als veelzeggend.
De kracht van Norska ligt hem in de structuur van de nummers. Zoals de meeste stoner-doom bands neemt ook Norska de tijd om de songs stuk voor stuk rustig op te bouwen. De ene keer gebeurt dat met trage, lage gitaarriffs en een andere keer met uitgesponnen akoestische stukken. Deze worden vervolgens zorgvuldig uitgewerkt om te ontspruiten in zware, heftige composities waarin vette logge riffs, felle schreeuwen en tempowisselingen elkaar intelligent afwisselen.
Alle vijf de nummers vertellen ieder hun eigen verhaal en dat komt voornamelijk doordat ze een andere indeling hebben. Toch klinkt dit album als één geheel en dat komt bovenal door twee dingen. Allereerst is het geluid kraakhelder, ondanks de vele effecten die bijna de gehele tijd doorklinken. Wanneer twee gitaren over elkaar heen spelen klinkt Norska fantastisch, of de ene gitarist nu met distortion speelt of niet. Vooral het intro van ‘Nobody One Knows’ is fantastisch uitgewerkt. Maar ook wanneer beide gitaristen de effecten helemaal open zetten gaat de definitie niet verloren en zijn de riffs goed hoorbaar. Daarnaast, en dat komt vooral door de vocalen die sterk aan Devin Townsend doen denken, voel je je spieren samentrekken en huiveren bij elke keer dat het gaspedaal nét even wat verder wordt ingedrukt. Dat gebeurt per nummer een keer of vijf, zes. Hierdoor wordt je als luisteraar haast gedwongen om intensief te luisteren en betrap je jezelf erop dat je na elk nummer een flinke hoeveelheid lucht uit je longen moet laten ontsnappen.
Door trapsgewijs elke keer de intensiteit te verhogen heeft Norska een erg boeiend debuut afgeleverd waar een hoop variatie op is te ontdekken. Dat het van verschillende stijlen toch een herkenbaar geluid heeft gecreëerd is prijzenswaardig. Daarnaast is het materiaal zó sterk dat het uiteindelijk aankomt als een mokerslag waar je na afloop echt even van moet bijkomen. Als je daar al de puf voor hebt.
.jpg)
Young@Heart Chorus - NowOp een dag ben je dik in de zeventig en valt de aftakeling steeds meer op....
.jpg)
Green Day - ¡Tre! Tijd voor ¡Tré! , het slotstuk van het ambitieuze drieluik dat Green Day...