.jpg)
2012-11-05
Je hebt releases waar de hele wereld naar uit lijkt te kijken. Voor of tegen, je moet het horen en er een mening over hebben. Daar tegenover staan releases die vooral populair zijn bij de purist, de liefhebber, de muziekfreak, ‘de kenner’. Hiertoe behoort Calexico zonder meer. De band rondom Joey Burns en John Convertino maakt een mix van Americana, Tex Mex en Ennio Morricone. Niet echt voer voor de massa, maar zeer smakelijk voor liefhebbers die graag een kijkje nemen over de grenzen van het muzikale landschap.Met het in 2006 verschenen Garden Ruin deed de band al eens een poging om meer popelementen in hun soundtrack-achtige muziek te implementeren, maar ondanks de goede recensie bij Festivalinfo, was niet iedere criticus er zo van onder de indruk. Ook bij de fans wist het album nooit volledig te overtuigen. Waarschijnlijk doordat de band zijn desert sounds inruilde voor indierock . Op Carried To Dust uit 2008 greep de band meer terug op de sound van voorheen, maar ook hier lag de nadruk op ‘liedjes’.
Voor Algiers is voortgeborduurd op het best of both worlds concept van Carried To Dust. Het album werd opgenomen in de gelijknamige wijk in New Orleans en wederom blijkt dat de stad een bijzonder vruchtbare plaats is als het om muziek gaat. Een gehoorde kritiek is dat het meer ingetogen Algiers saai is, maar niets is minder waar. Warmte, melancholie, woestijnen, liefde, spanning, Mariachi blazers, het is er allemaal. Variatie zat, en ook nog eens in een perfecte balans. Want daar blijft de band heer en meester in; een uitgebalanceerde sfeer neerzetten.
De nadruk op Algiers ligt dus wederom bij ‘liedjes’. De instrumentale titeltrack is eigenlijk de enige uitzondering hierop. Aangezien ‘Algiers’ op het midden van het album staat, geeft het een gevoel alsof het album in twee delen wordt gesplitst. Maar van een stijlbreuk is geen spraken want songs als het spannende en rijkelijk gevulde ‘Sinner In The Sea’ en de Tex Mex van ‘Puerto’ zijn minstens net zo sfeervol. En dat vinden we ook terug bij ingetogen ballades als het geweldig mooie ‘Para’ of de schitterende afsluiter ‘The Vanishing Mind’. Hoewel songs als ‘Epic’, ‘Splitter’ en ‘Maybe On Monday’ juist weer meer popinvloeden kennen, zijn ze toch voorzien van dat typische Calexico sausje.
Calexico is er in geslaagd om de bekende sfeerrijke elementen en de toegankelijkheid van popmuziek tot een fraai en spannend geheel te kneden. Het blijven schaven aan de eigen mix werpt zijn vruchten af. Algiers is er één voor de toplijstjes van 2012. Een betoverende plaat.
.jpg)
The Heyz - The HeyzWat een glorieuze entree in de Nederlandse muziekwereld had moeten worden,...
.jpg)
Various - Re-Machined - A Tribute To deep Purple`s Machine Head Deep Purple behoort samen met Led Zeppelin, Black Sabbath en Uriah Heep tot...