2011-06-10
The Antlers bracht in 2009 met Hospice een album uit dat door velen nu al als een klassieker wordt beschouwd. Terecht, want er zijn maar weinig cd’s die de luisteraar emotioneel zó kunnen slopen als die plaat. Hospice is een thema-album en vertelt over een ziekelijke relatie (tussen een verzorger en een patiënt). Iedereen die te maken heeft gehad met abortus, kanker, anorexia, ‘gewoon’ een pijnlijke breakup en noem maar op, kan kapot gaan door zinnen uit nummers als ‘Two’ (“no one paid attention when you just stopped eating.”), ‘Bear’ (“ There’s a bear inside your stomach, the cub’s been kicking you for weeks.”) en ‘Sylvia’ (”Let me do my job...”). Dit jaar staat de band uit Brooklyn voor de onmogelijke opdracht om met een opvolger op Hospice te komen. Maar gelukkig hebben Peter Silberman, Michael Lerner en Darby Cicci niet geprobeerd om die plaat te recreëren. Burst Apart heeft geen opmerkelijk thema, laat qua songteksten vaak het tegenovergestelde horen van wat er op Hospice uitkwam, maar is op een hele andere manier bijna even briljant als de klassieker van twee jaar terug. Anders, maar toch genoeg van hetzelfde. De rauwe, uitgeschreeuwde emotie die je van The Antlers bent gaan verwachten, komt maar op één song (afsluiter ‘Putting The Dog To Sleep’) voorbij. De nummers klinken nog steeds als het werk van een gefrustreerde ziel, maar deze brengt zijn klaagzang meer ingetogen.
‘Every Night My Teeth Are Falling Out’ is hier een perfect voorbeeld van. De track gaat over pure seksuele frustratie, maar dat voel je pas bij de laatste zin van het refrein. Het is vooral de sfeer dat er een bom kan gaan ontploffen die in de rest van het nummer de boventoon voert, versterkt door zenuwachtig klinkende gitaren en trillende tikken op de cimbalen. Opener ‘I Don’t Want Love’ kent geen merkbare zenuwen, maar voelt ondanks de warme klanken van het nummer zó koeltjes aan, dat een zin als “you wanna climb up the stairs, I wanna push you right down” niet erg overtuigend klinkt. En dan zijn het toch weer de nervositeit en de twijfel die winnen.
Burst Apart legt het er niet zo dik bovenop als Hospice, maar wederom is het dus een album dat emotionele spelletjes met de luisteraar speelt. Ga je aan alle lyrics en boodschappen voorbij dan is dit een warme plaat met ongelofelijk mooie nummers, zoals het magistrale ‘French Exit’ en de eveneens bijzondere single ‘Parentheses’. Silberman’s stemgeluid is zo wonderschoon dat er weinig omschrijvingen zijn die daar eer aan doen en het samenspel van de hele band is naadloos. Duik je diep in Burst Apart en luister je naar ieder woord, dan bestaat de kans dat je daar wederom al tranen tuitend uitkomt. The Antlers zijn hoe dan ook hard op weg om één van de indrukwekkendste bands van deze tijd te worden. En Burst Apart is gegarandeerd materiaal voor de jaarlijstjes.
Is Tropical - Native ToQuizvraag: de band die maskers draagt om hun gezichten geheel of gedeeltelijk...
Comet Gain - Howl of the Lonely Crowd Terwijl veel muziekliefhebbers dagelijks op zoek zijn naar de nieuwste Britse...