2009-05-22
Fiction Family is een samenwerking tussen Jon Foreman, de voorman van Switchfoot, een succesvolle relirock band uit Californië en Sean Watkins, zanger van Nickel Creek, een bluegrass gezelschap uit eveneens Californië. Beide bands zijn goed voor de verkoop van miljoenen albums, vooral in thuisland Amerika. In Europa kunnen beide bands op wat minder bekendheid rekenen, zeker bij de niet-christelijk georiënteerde muziekliefhebber. Uw recensent van dienst wordt in ieder geval bijzonder achterdochtig bij het horen van termen als relirock, christelijke powerpop en meer van dat soort onheilspellende berichtgevingen. De achterdocht wordt opzij geschoven en met open gehoor wordt het titelloze debuut van deze gelegenheidsformatie beoordeeld op merites.Het album is vooral ingetogen en grotendeels akoestisch. De toon is daarbij redelijk zoetgevooisd, maar de muzikale invulling ook bijzonder smaakvol. Een enkele keer gaat de handrem er af en het is juist dan dat de meest interessante nummers ontstaan. ‘We Ride’ is onheilspellender en minder mainstream dan hetgeen we tot dan toe gehoord hebben. Het begint allemaal met eerste single ‘When She’s Near’, een hap-slik-weg popliedje dat nog het ergste doet vrezen. ‘Out Of Order’ belooft daarna toch al wel beterschap. Origineler en minder behaagziek dan de opener. Daarna volgt een album dat zijn goede momenten heeft, vrij gevarieerd is, maar soms ook typisch mainstream Amerikaans.
Tekstueel is het allemaal zeer braaf wat de twee heren ons voorschotelen met de liefde en de vrouwpersoon meestal als onderwerp van handeling. Echt veel hebben de twee heren dan ook niet te melden, de plaat krijgt daardoor een wat oppervlakkig karakter. De meeste songs zijn daarbij erg braaf, ‘Not Sure’ is zelfs mierzoet, toch komt er af en toe een song voorbij die iets meer tot de verbeelding spreekt. ‘Betrayal’ bijvoorbeeld, maar ook het meer onstuimige ‘We Ride’ en het eenvoudige ‘War In My Blood’, dat doet denken aan Damien Rice behoren tot de uitschieters. Damien Rice is een referentie die wel bij meer nummers aangehaald kan worden. Zo ook bij ‘Throw It Away’, dat met zijn wat grimmige sfeer tot een klein hoogtepunt van dit debuut gerekend mag worden. Ineens is de clichématige Amerikaanse mainstream akoestische pop heel ver weg. Maar daarna volgt dan weer gewoon ‘Closer Than You Think’ en wordt het glazuur op de tanden opnieuw op de proef gesteld. Fiction Family is een zwaar wisselvallig album dat zijn momenten kent, maar ook net zo vaak totaal niet kan boeien.
The Parlor Mob - And You Were a Crow The Parlor Mob is een vijfkoppige old-skool vintage rockband met een...
El Dio - Nicky's Day Off Het gaat Eddy Zoëy voor de wind. Begonnen als vormgever van bekende bladen,...