2008-06-19
Achter iedere uiteenspatting van een grote band schuilen nieuwe projecten van de losse muzikanten. Ashes Divide is een feniks herrezen uit de as van A Perfect Circle. Het project werd opgestart door Billy Howerdel, de oprichter van A.P.C. Hiervoor trok hij drummer John Frees van A.P.C. mee evenals zoontje Keenan, van Maynard (dé Maynard) die op 13-jarige leeftijd al de cello mag spelen. De rest van de bezetting bestond en bestaat uit sessiemuzikanten. Een knap staaltje werk van Howerdel als bedacht wordt dat de multi-muzikant en gitaarvirtuoos in januari dit jaar nog in z'n uppie was. Om direct maar met de deur in huis te vallen: Wat we terugherkennen van A.P.C. zijn de schijnbaar op grote afstand gespeelde, hoge akkoorden, zoals bijvoorbeeld op 'Too Late', die verdacht veel op akkoorden uit Orestes lijken. Ook heeft Billy de zwartheid van sommige A.P.C. nummers meegenomen en is de totale sfeer best overeenkomend met één van de A.P.C.-albums. Het resultaat is een mix van diepe melancholie en agressie en een hele hoop ambitie die al terug te herkennen is aan het toegevoegde artwork bij de cd: per nummer een schets van het nummer in zwart op wit.
Technisch is het album perfect: alle onderdelen vallen op zijn plaats. Van het slepende, tergend melancholische 'Ritual' , bijna ondergaand in zelfmedelijden, tot het emo-geinspireerde 'Defamed' met de melodieuze riedeltjes. Aan alle kanten bruist de muzikaliteit van Howerdel. Toch wil ik dan nu overgaan naar de negatieve kant van de medaille. Howerdel verzandt namelijk bij vlagen in populisme en te veel moderne rock. Als die-hard Tool fan was dit al mijn voornaamste kritiek op A.P.C., maar Ashes Divide lijkt nog verder de mainstream te willen zoeken. Waar zit 'm dat in?
- Het album is te gepolijst: rauwe randjes zijn middels effecten weggepoetst, het totale geluid is rond niet hoekig. Scherp blijft altijd gepolijst scherp.
- Maynard mag dan een enorm arrogant figuur zijn (of niet), hij voegt toch wel een extra duistere/occulte rand toe aan het geheel, iets dat Howerdel ook probeert maar toch minder goed beheerst dan koning Maynard.
- Bij vlagen vervalt het album in alledaagse radio-rock, met als klinkend voorbeeld hiervan het eenvoudige 'Denial Waits', dat dan een mooi pingelend riedeltje mag hebben, maar in het refrein toch niet meer is dan wat distortion-akkoordjes.
Het totaal is dan ook goed, maar niet perfect. Voor de fan is het even slikken en toch weer doorgaan: Weinig revolutionairs, maar wel een strak album in de stijl van A.P.C. Helemaal in de context van creatieve bands als Tool en A.P.C. is dit een lichtelijke domper.
Alghazanth - Wreath of Thevetat Alghazant uit Finland draait al weer een aantal jaren mee. De melodieuze...
Týr - Land Tussen IJsland, Schotland en Noorwegen liggen een aantal minuscule eilanden...