RECENSIE: Rocky Votolato - The Brag & Cuss

Rocky Votolato – The Brag & Cuss
recensie cijfer 2008-03-27 Een eerste aanzetje voor de nummers van zijn nieuwe album, schreef Rocky Votolato terwijl hij al geruime tijd van huis was. Makers, zijn eveneens bij Barsuk verschenen vorige plaat, zorgde ervoor dat hij een hoop kon optreden. Wanneer hij lange tijd onderweg was miste de 29 jarige singer-songwriter zijn vrouw en twee kinderen. De heimwee en melancholie druipt dan ook van het elftal songs, dat The Brag & Cuss beslaat, af.

Gelijk aan het begin van het album is het al raak. De mondharmonica wordt er tegenaan gegooid voor het echte countrygevoel, in het refreintje van ‘Lily White’. Ook het hierop volgende ‘Postcard from Kentucky’ klinkt lekker zwaarmoedig, met een hoofdtoon voor de banjo. ‘Jack Daniels in one hand...’, zingt Rocky Votolato. De accordeonpartij die dit nummer nog zou kunnen opleuken, valt helaas weg. Het luchtigere ‘Before You Were Born’ is na deze aaneenschakeling van melancholie als een zucht van verlichting.

Votolato speelt zelf zowel de akoestische als de electrische gitaar, de mondharmonica en neemt uiteraard de vocalen voor zijn rekening. De overige instrumenten – er komt bijna een complete muziekwinkel voorbij op dit album – worden bespeeld door een aantal gastmuzikanten. Dan hebben we het niet over de minsten, we hebben hier te maken met ervaren muzikanten, die ook al speelden met grotere namen; James McAllister (Sufjan Stevens) drumt, Bill Herzog (Jesse Sykes & The Sweet Hereafter) bespeelt de bas, Casey Foubert (Pedro the Lion) neemt niet minder dan verschillende gitaren, banjo en mandoline ter hand en neemt de percussie voor zijn rekening en Rick Steff (Cat Power, Hank Williams Jr.) bespeelt de toetsen van een Hammond orgel, accordeon en piano. Een echt bandalbum is het dus geworden, The Brag & Cuss.

Rocky en zijn broer Cody Votolato (één van de oprichters van The Blood Brothers) speelden ooit samen in een punkbandje genaamd Waxwing. Rocky besloot soloplaten te gaan maken uit een soort verlangen naar het geluid uit zijn jeugd, toen zijn vader muziek luisterde van bijvoorbeeld Johnny Cash en Steve Earl. Op dit vijfde album trekt hij heel wat meer uit de kast dan op de voorgaande albums, waar grotendeels slechts Rocky en zijn akoestische gitaar te horen waren. De nummers steken goed in elkaar, maar juist door de veelheid aan instrumenten, slaat de neiging tot melancholie om in zwaarmoedigheid. En dat is jammer, want je moet daar soms wel erg goed doorheen kunnen luisteren, wil je de verrassende stukjes nog ontdekken. Een nummer als ‘The Blue Rose’, waar subtiele gitaarklanken handig worden aangevuld met percussie, of ‘Your Darkest Eyes’, waar erg fijne meerstemmige zang te horen is en de mondharmonica gelukkig niet te zeurderig klinkt, het zijn van die nummers die het album de moeite waard maken. Iets meer van deze luchtigheid zou deze plaat wat meer in evenwicht gebracht hebben.
Recensent:Ike Breed Artiest:Rocky Votolato Label:Barsuc Records
Idaho – Forbidden EP

Idaho - The Forbidden EPIn 1997 bracht Idaho The Forbidden EP uit en het jaar daarop verscheen...

Adam Green - Sixes and Sevens

Adam Green - Sixes and Sevens Adam Green , 26 jaren jong, ontwikkelde in no-time een zware Sinatra en Jim...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT