2024-01-14
Met Daydreamer gaat Molly Burch terug naar haar jeugdjaren. De jaren dat zij zich onzeker voelde over haar lichaam en dagdromend voor de televisie haar fantasieën om een popster te worden aan het uitwerken was. De dagboeken die zij toentertijd schreef kwam zij onlangs weer tegen tijdens een opruimsessie bij haar ouders. Het werd de inspiratie voor dit album: “I see myself as a daydreamer. Someone who uses their imagination to escape reality when sadness and longing begins. When I think of my most prominent daydreaming years, I see an insecure and introverted thirteen year old hiding out in her bedroom”.Burch is geboren in 1990, maar de tien nummers op het album is klinken alsof ze uit de jaren tachtig komen. Producer door Jack Tatum (Wild Nothing) houdt die sfeer over het gehele album vast. Net als op voorganger, Romantic Images [2021], verkiest zij melancholische pop boven de indie-pop van haar eerste albums. Als je de gearrangeerde opener ‘Made Of Glass’ alleen al beluistert, weet je dat zij niet meer terugkeert naar de muziek van haar beginperiode.
Diegenen die de film Virgin Suicides [1999] hebben gezien, weten hoe zwaar het leven moet zijn van een dertienjarige meisje (“Obviously, you’ve never been a thirteen-year-old girl. ”). Dat komt op verschillende nummers naar voren. Het meest duidelijke is dat op ‘2003’ ("Waiting for my turn/Watching my heart yearn/Always retreating"), maar ook op ‘Baby Watch My Tears Dry’. Hier vertelt zij over de stemmen in haar hoofd, die haar zelfvertrouwen keer op keer een deuk toebrachten. Het heeft ook de mooiste tekst: “I could cry an ocean/something you could float in” .
Burch toont zich van haar kwetsbaarste kant op ‘Tattoo’, een nummer dat gaat over de zelfmoord van een vriendin ( “you’re the one I loved/…/ I even got the same tattoo as yours in the same place” ). Je hoort hoe graag zij deze ode aan het leven van haar vriendin goed wil laten klinken. Toch zijn er mooiere nummers te vinden. ‘Unconditional’ bijvoorbeeld dat, in tegenstelling tot wat je zou denken, gaat over de muziekindustrie en de invloed hiervan op haar leven. (“I chase the feeling of being your favorite”). Op ‘Physical’ bezingt zij haar strijd met PMS (premenstrueel syndroom) op zo’n manier dat je zou denken dat zij er geen last van heeft (”baby I wish I was in sync with my body”).
Wanneer Burch weer op haar oude ‘Bed’ gaat zitten, trekt zij de conclusie: ”I’m looking back at my old diary/I’m still sayin’ all the same things”. Zij weet op een gepaste manier afscheid te nemen van haar tienerjaren om zo verder te gaan. Het album zal menig tienermeisje een hart onder de riem steken, maar het zal bij velen geen blijvende indruk achterlaten.
Hauschka - PhilanthropyDe Duitse muzikant Volker Bertelmann oftewel Hauschka houdt ervan om te...
Sufjan Stevens - Javelin Op een ochtend in augustus van dit jaar werd Sufjan Stevens wakker en bleek...