2021-03-08
Al vijf platen lang is het duo Widowspeak aanwezig in de muziekwereld. Toch is er maar een kleine kans dat de luisteraar, in het algemeen, van de band gehoord heeft, tenzij die een groot liefhebber van het genre is. Het is hoogstwaarschijnlijk te wijten aan het karakter van hun muziek. En dat terwijl Plum toch echt vol staat met zeer toegankelijke deuntjes. Widowspeak maakt, al vijf albums lang, een bescheiden indruk met hun dromerige americana. Dat de twee met deze sound, en bijbehorende houding, geen plek hebben geclaimd in de mainstream scene hoeft niet iets slechts te betekenen, natuurlijk, en Plum zou daar het bewijs van kunnen zijn, met de nadruk op ‘kunnen zijn’. Na een luisterbeurt van het volledige, negen nummers tellende, album, valt op dat bescheidenheid, of zelfs verlegenheid ook nu weer van toepassing is. Er is geen enkel nummer op Plum dat de leiding neemt, of ook maar enigszins de kop boven het maaiveld uitsteekt in de breedste zin van de uitdrukking, geen knallende uptempo track, geen treurige ballad, op dit album kabbelt alles rustig voort. De twee Amerikanen zijn nergens ook maar een greintje losbandig of rebels en dit resulteert in een album dat volledig binnen de lijntjes kleurt. Molly Hamiltons zachte, soms ietwat hese stem, en het getokkel op de gitaar door Robert Earl Thomas zijn constant in balans. Dit komt misschien wel goed uit als het gaat om de lyrics, die op het eerste gehoor makkelijk naar de achtergrond kunnen verdwijnen. Hamilton mag dan wel mooi klinken, maar inhoudelijk stellen haar teksten toch echt minder voor. Zo wordt er op ‘Jeanie’ herhaaldelijk ”Je Ne Sais Pas” gezongen dat voor de variatie wordt afgewisseld door ”I Don’t Understand”. Soms zijn nummers mooi door eenvoud, maar hier lijkt het soms eerder te gaan om een gebrek aan inspiratie die door een verveelde toon doorklinkt in de muziek.
Toch zit er ook zeker een soort kunst in Plum, namelijk het talent van de muzikanten om je weg te kunnen laten dromen, en er voor zorgen dat je even alle gedachten en de alledaagse sleur vergeet. Na vijf platen kan dan ook gezegd worden dat Widowspeak goed is in wat zij tot nu toe gedaan hebben: dromerige americana maken. De bescheidenheid waardoor de twee zich laten kenmerken is toch ook wel noemenswaardig in een muziekwereld die vaak gedomineerd wordt door hen die het hardste schreeuwen. Om dit album te kunnen bekijken vanuit het perspectief dat het glas halfvol is, en om de Cruijff uitspraak even om te kunnen draaien zodat ieder nadeel zijn voordeel heeft, is Plum te beschrijven als prima achtergrondplaat. Zo eentje die weinig aandacht opeist, maar waarvan het toch wel gelijk opvalt als hij afgelopen is. Mocht je dit zoeken, dan is Plum uitermate geschikt, mocht je je oren willen uitdagen, dan kan dit duo wellicht beter achterwege worden gelaten.
Kelly Lee Owens - Inner Song Inner Song is het tweede album van de eigenzinnige elektronica artieste...
Ganser - Just Look At The Sky Just Look At That Sky en staar niet de hele dag naar je telefoon. Dat is...