2023-09-25
Verandering van spijs doet eten is het motto van Annelotte de Graaf, oftewel Amber Arcades. Dat geldt letterlijk voor haar privéleven: zij etaleert namelijk haar kookkunsten op de Instagram pagina Annelotte.Eatsalotte. Het gezegde doelt vooral op haar artistieke output. Haar eerdere albums, Fading Lines [2016] en European Heartbreak [2018] klonken al verschillend; op haar derde album klinkt zij weer anders. De indie- dreampop van het debuut en de introspectieve Americana van de opvolger hebben nu plaats gemaakt voor een opgewekt geluid. Dit komt mede door de energie die zij kreeg door van omgeving te veranderen: zij verruilde ‘haar’ Utrecht voor Amsterdam om met een nieuwe partner te gaan samenleven. De albumtitel ‘Barefoot On Diamond Road’ suggereert het voorzichtige bewandelen van een geplaveide weg, maar niets is minder waar. Zo vertelt zij: “Het is voor mij een metafoor van het pad dat je voor jezelf ziet, een druk die je jezelf oplegt. Daar wil ik komen. Het gaat over het creatieve proces, maar ook over het leven in bredere zin”. Met dat creatieve proces zit het wel goed: je wordt continu blij verrast door de verscheidenheid aan klanken die zij tentoonspreidt. Dat begint al direct: klinkt ‘Diamond Road’ ietwat statig, opvolger ‘Odd To Even’ lijkt zo uit de Mitsky stal te zijn weggegaloppeerd. De zware bas, die wordt versterkt met strijkers, geven haar dromerige zang een volkomen andere klank.
Zij weet elektronica mooi samen te laten gaan met de drums en percussie van supersessiemuzikant Matt Chamberlain (Pearl Jam, David Bowie, Tori Amos en vele anderen). Het was Ben Greenberg, de producer van haar debuut, die hen bij elkaar bracht, al was het op afstand. In de coronatijd stuurde De Graaf hem demo’s op, die hij dan in zijn New Yorkse studio bewerkte. Deze samenwerking leverde zowel dansbare gitaarrock op (‘I’m Not There’) als donkere trip-hop (‘True Love’). Doe daar nog eens het licht experimentele ‘Water Stains’ bij en de zwaar korrelige synthesizers op ‘Contain’ en je realiseert je dat er enorm veel gebeurt op deze plaat.
Het meest gewaagde nummer is ‘Life Is Coming Home’. Het is haast een a capella nummer, ware het niet voor de dreigende drone klanken op de achtergrond. De zelfverzekerdheid straalt ervan af: de gelaagde samenzang is werkelijk briljant gevonden en de intonatie van haar zang draagt bij aan de kracht hiervan. Hier bezingt ze hoe het was om weer even terug te zijn in de plaats waar ze opgroeide. “Home, this place is all I’ve ever known/ I turned around and it had changed.”
Amber Arcades heeft haar tijd in isolatie goed benut. Zoals ze het zelf verwoordt op afsluiter ‘You Could Never Let Me Down’: “Sun is coming up, what can we do but try/ Go around the corner, care about what you find.” Wat zij op haar derde album gevonden heeft, is weliswaar weer ander geluid, maar wel een die haar goed past. Wat zal zij ons op haar vierde plaat gaan serveren?
Gari Grèu - Barka Gari Grèu is in Frankrijk bekend als MC van onder andere Massilia Sound...
Tennis - Pollen Het zesde album van Tennis past prima bij de zomer van dit jaar. Het warme...