2023-08-29
Sweet licks? Check. Barn-rock? Check. The Nude Party? Che-huh? Anders dan de naam doet verwachten, is dit niet een of ander weird album. Het was in het begin gewoon een goede aandachtstrekker om zonder kleding op te reden, maar inmiddels heeft de band uit North Carolina dat niet meer nodig om bekijks te krijgen. Wat ze wel nodig hebben, is rust. Ze verhuisden naar een huis met een groot stuk grond in het Catskillsgebergte in de staat New York en bouwden in de schuur een studio. Daar konden ze de tijd nemen voor hun volgende plaat en hoefden ze niet in twee- (The Nude Party) of zes dagen (Midnight Manor) alles op te nemen. Hoor je die extra tijd en aandacht terug op Rides On? Eerst maar eens bij het begin beginnen: ‘Word Gets Around’. Een slimme opener, aangezien het de sound van de band direct neerzet: laidback rock met een dikke vette knipoog naar de jaren zestig en zeventig. Naar het einde toe wordt het tempo opgevoerd en is het lastig stilzitten. Qua tekst zou het wat spannender mogen: het hele ons-kent-ons-thema over een meisje, Jenny, dat aan het daten is geslagen met allerlei mensen die met anderen gespot zijn, is onderhand wel uitgemolken. Wel geslaagd is de tekst van ‘Cherry Red Boots’: “All the girls are dying to know/ Where in the world did you get those?/ They’re not the corner store or pornographic plastic kind.” Wat je nu niet hoort, is hoe droog dat tweede zinnetje gezongen wordt; dat maakt het echt geinig.
Daarna volgt ‘Hard Times (All Around)’. Elders op het wereldwijde web is te lezen dat dit nummer doet denken aan ‘Dead Flowers’ van The Rolling Stones. Sowieso wordt de muziek van het zestal wel vaker vergeleken met The Stones, CCR en Eagles. Alhoewel dit grote inspiratiebronnen zijn, heeft The Nude Party wel echt een eigen sound. De vergelijking komt vooral doordat de stem van de leadzanger Patton Magee bij vlagen heel Jaggerig klinkt en doordat de muziek in hetzelfde genre valt als CCR en Eagles. Eerlijk gezegd - excuse me mr. Jagger - heeft ‘Hard Times’ met zijn tempowisselingen, gitaarloopjes en -solo meer te bieden dan ‘Dead Flowers’.
Sowieso heeft de band veel te bieden. Luister maar eens naar de mondharmonicasolo aan het begin van ‘Polly Anne’, gevolgd door bluespiano en pedalsteelgitaar in hetzelfde nummer. Ook de toevoeging van piano aan ‘Somebody Tryin’ To Hoodoo Me’ is subtiel verrassend. Je kunt je voorstellen dat deze extra laag ontstaat als deze band meer tijd heeft.
Al met al resulteert meer tijd misschien niet in een mind blowing betere plaat in zijn geheel, maar wel in een album waar alles aan klopt. Het is een relaxed album dat soepel luistert waarvan je een aantal nummers graag nog een keer hoort. Blijf lekker spelen in die schuur jongens. Op naar de vierde plaat.
Gaye Su Akyol - Anadolu EjderiOm een goed plekje te kunnen bemachtigen voor het optreden van Black Country,...
Sophie Straat - Smartlap Is Niet Dood Het is hoog tijd om Sophie Straat te leren kennen. Wat zij te melden heeft,...