2022-11-22
Uit de ware zegetocht die Eefje de Visser, S10 en Froukje afgelopen zomer aflegden op de festivals, bleek maar eens hoe goed het gaat met vrouwelijke Nederlandse artiesten. Het genoemde trio mag je gerust beschouwen als het topje van de ijsberg, iets meer onder het oppervlak wordt namelijk ook behoorlijk wat kwaliteit afgeleverd. Denk aan Pitou, Lakshmi, Luwten en Vanwyck, maar vergeet ook Lavalu niet. De vanuit Arnhem en op piano opererende singer-songwriter Mariëlle Woltring onderscheidt zich met verstilde, door klassieke muziek geïnspireerde luisterliedjes.Haar nieuwe plaat Earthbound vormt het slotstuk van een drieluik, waarin ze aan het verloop van de titels te zien vanuit de lucht is neergedaald naar de aarde. Heette het eerste album uit 2018 Solitary High, bij opvolger Midair (2019) zweefde ze al op een lager niveau en op haar jongste worp staat Woltring weer ‘met beide voeten in de modder’, zoals ze het zelf verwoordt. Dat vertaalt zich ook in de muziek; door de bijdragen van Paul Rittel op cello en Roosmarijn Tuenter op altviool hebben de nog immer door pianospel getoonzette nummers meer ‘grond’ gekregen.
Earthbound bestaat grotendeels uit stemmige liefdesliedjes die handelen over (stukgelopen) relaties en verlangen. Opent de plaat nog met het stapelverliefde ‘Oozing’, algauw voeren treurnis en wroeging over een gebroken liefde de boventoon. ”I thought we had what it takes”, zingt Lavalu veelzeggend in het bijna gelijknamige nummer. Dat doet ze overigens zeer fraai, met de al even bekorende vocale ondersteuning van Tuenter. De violiste zingt net als Rittel vaker mee op het album; hun samenzang en -spel maken ‘Your Hands’ bijvoorbeeld tot een hoogtepunt van de LP.
De verleiding is groot om Earthbound een ultieme herfstplaat te noemen, al was het maar omdat nummers als het heerlijk ingetogen ‘Dragonfly’ geschreven lijken voor een donkere, regenachtige avond in het najaar. Toch bestaat het album niet alleen uit droevige en teerhartige liedjes. Zo laat het krachtige ‘Mountains’ een zangeres horen, die zich heeft verzoend met zoals het leven is (”I’m earthbound / There is nothing that I hope for now / Earthbound / There is nothing that I long for now”). In het daaropvolgende, bijna dansbare ‘Velvet’ viert ze het einde van haar eigen schijnbaar eeuwige zoektocht naar geluk: ”Caught in a nutshell / But I’m out / Yes I’m out”. Een fraai en zelfs bevrijdend einde van een toch al voortreffelijk album.
Baptiste W. Hamon - Jusque`a La LumiereNiemand had ooit durven dromen dat de unieke combinatie van traditionele...
Xavier Rudd - Jan Juc Moon Het wordt hoog tijd dat Xavier Rudd in Nederland meer bekendheid verwerft...