2022-06-24
Superchunk lijkt bezig aan een kroniek van de huidige tijd. Richtte de Amerikaanse band zijn pijlen op het vorige album What A Time To Be Alive uit 2018 op het Trump-regime, de nieuwe plaat handelt voornamelijk over de coronapandemie. De eerste regels van openingsnummer ‘City Of The Dead’ voeren je meteen terug naar de lockdowns, waarin er niets te doen was dan thuiswerken, Netflixen en met frisse tegenzin een wandeling maken omdat je toch beweging nodig had. ”Well, you can walk for miles in the evening to clear your head / But still wake up each day / Oh, in the city of the dead”, zingt Mac McCaughan in het opvallend opgeruimd klinkende lied.Wild Loneliness is een van de rustigste albums die de veteranen van Superchunk in hun meer dan dertig jaar omvattende loopbaan hebben opgenomen. Een enorm contrast bovendien met de onstuimige en veel rauwere voorganger. Twee jaar thuiszitten en geen concerten kunnen geven zal ongetwijfeld ook zijn weerslag op het gemoed van het viertal uit North Carolina hebben gehad. De indiepunk waar de band bekend om staat is teruggeschroefd naar een krachtiger soort gitaarpop. De meeste nummers leunen op een basis van akoestische gitaar, verder horen we instrumenten die niet tot de standaarduitrusting van Superchunk behoren, zoals de piano en blaaswerk.
De doorgewinterde fan zal even moeten slikken, maar voor luisteraars die hun muziek liever minder gepeperd opgediend krijgen, is Wild Loneliness juist een aangename plaat. Als ze tenminste de tijd nemen om te wennen aan de stem van McCaughan, want die is duidelijk meer geknipt voor ruigere nummers dan de meeste op dit album. Neemt niet weg dat Wild Loneliness vooral uit sterke liedjes bestaat. ‘Endless Summer’ bijvoorbeeld zou in het poppunktijdperk halverwege de jaren negentig beslist hitpotentie hebben gehad - en het bevat de treffendste regels over de vervreemdende coronaperiode: ”In this year the leaves don’t lose their color / And hummingbirds, they don’come back to hover?”
Sterkste troef van Wild Loneliness is de variatie: tegenover het bijna-ingetogen (dat laatste bestaat helemaal niet met de hoge en rauwe stem van McCaughan) ‘On The Floor’ vinden we ruiger werk als ‘Refracting’ en vrijwel alle nummers zijn goed. Het is knap dat een band na drie decennia nog steeds zulke geïnspireerde muziek weet te maken en zelfs een sterke plaat aflevert als de muzikale bakens eens worden verzet. Daar zullen veel generatiegenoten hun pet voor afnemen.
Lady Wray - Piece Of MeNicole Wray is vanaf haar zeventiende actief bezig met moderne soulmuziek....
Los Bitchos - Let The Festivities Begin! De meiden van Los Bitchos waren enkele jaren geleden al graag geziene...