2023-01-04
Niemand had ooit durven dromen dat de unieke combinatie van traditionele Franse chansons en authentieke americana ooit eens een breed publiek zou kunnen bekoren. Toch heeft Baptiste W. Hamon dit jaar inmiddels al weer zijn derde album uitgebracht en ziet hij tijdens iedere tournee zijn fanschare toenemen. De Parijzenaar werkt nog steeds volgens een bepaald concept en ook voor het opnemen van Jusqu’à La Lumière is hij daarvan nauwelijks afgeweken. De bijzondere samensmelting van twee muzikale culturen is eigenlijk noodgedwongen ontstaan. De manier waarop zijn grote Amerikaanse helden het gevoel in woorden wisten om te zetten bleek, ondanks zijn verwoede pogingen, voor hemzelf namelijk een onmogelijke missie. “Hoe zou Townes van Zandt het doen wanneer hij in Frankrijk was geboren” stelde hij zichzelf vervolgens de vraag. Dan maar in het Frans doen dus. Met de akoestische gitaar op de rug of In ieder geval altijd binnen handbereik, reisde de singer-songwriter door de weidse landschappen van de countryfolk om zich door alles om hem heen te laten inspireren. Ook voor Jusqu’à La Lumière’ schreef hij alles zelf met uitzondering van ‘Revoilà Le Soleil’, een liedje uit de late jaren zestig van Jacques Bertin, een grootheid als het gaat om het zingen van Franstalige poëtische teksten, en de laatste track van het album.Dat je tijdens die reizen interessante mensen kunt ontmoeten is ondertussen wel duidelijk. Na eerdere duetten met onder meer Wil Oldham en Caitlin Rose voor zijn eigen album, kwam hij vorig jaar Julien Barbagallo tegen, de uit Frankrijk afkomstige drummer van Tame Impala. De twee vonden elkaar in hun wederzijdse liefde voor de poëzie en toewijding aan authenticiteit. Het resultaat van die ontmoeting mondde uit in een album vol van Franse pop, folk en progrock, waarin bovendien een prominent plekje werd ingeruimd voor de Franse chanson. Op Jusqu’à La Lumière is het uitsluitend akoestische folk wat de luisteraar krijgt voorgeschoteld, maar dan wel op een bijzonder authentieke wijze uitgevoerd. Ambachtelijk dus en daarom hier en daar ook voorzien van een harmonica of pedalsteelgitaar. In ‘Laughter Beyond The Flames’ waagt hij zich toch nog eens aan het Engels en krijgt daarbij ondersteuning van de Noorse Ane Brun. De poging is uitstekend geslaagd en bevat een combinatie van twee prachtige ingetogen stemmen met rustig voortkabbelende gitaarklanken, waarin country en folkrock samensmelten.
Ook de samenwerking met Diederick van den Brandt is een speciale vermelding waard. De twee hadden elkaar al eens eerder ontmoet tijdens een festival en wisselen sindsdien allerlei muzikale diensten uit. De singer-songwriter uit Eindhoven, beter bekend als Aidan & The Wild, is een nieuwkomer aan het front, maar voelt zich hier met Hamon aan zijn zijde helemaal op zijn gemak tijdens ‘Je M’abandonne Á Toi’, dat Van Den Brandt voor hem schreef.
Zowel de aanrakingen van de instrumenten als de ademhaling tijdens het zingen zijn soms waar te nemen. Geluidstechnisch is er dan ook helemaal niets op aan te merken. Het is muziek in de puurste vorm, zonder enige opsmuk. Het is de verdienste van John Parish, een producer die zich eerder bezighield met kwaliteitsproducties in een soortgelijke branche. Geen kleine jongen op dit gebied. Daarvoor heeft hij zich namelijk al eens ontfermd over albums van uiteenlopende artiesten als PJ Harvey, Eels, Arno en Tracy Chapman. Door het zo klein te houden ben je als luisteraar verplicht om de liedjes met absolute volle aandacht te ondergaan, maar wanneer die over zoveel schoonheid beschikken, zoals dat hier op Jusqu’à La Lumière het geval is, kost dat geen enkele moeite.
Charl Delemarre - ParadijsHij schreef zijn eerste liedjes al op zeer jonge leeftijd en natuurlijk...
Lavalu - Earthbound Uit de ware zegetocht die Eefje de Visser, S10 en Froukje afgelopen zomer...