2022-07-17
Na vijf jaar komt de Belgische band Intergalactic Lovers met een nieuw album, Liquid Love. Het zat in die jaren ertussen met name de zangeres met Libanese roots, Lara Chedraoui, niet mee. Worstelde ze al met chronische slapeloosheid en een verwrongen zelfbeeld, daar kwam het coronavirus nog eens flink overheen. Na maanden van thuisisolatie en revalidatie lijkt zij er ternauwernood bovenop te komen. Als je als band gewend bent om samen nummers te schrijven, dan heeft dat direct consequenties. Op hun vierde album is daar weinig van te merken: het is een degelijke popplaat geworden. De veertien nummers liggen lekker in het gehoor, mede dankzij de productie van Luuk ‘Shameboy’ Cox, die eerder muziek schreef en produceerde voor onder andere Stromae, Racoon, Arsenal en Eva De Roovere. Toch heeft het album niet de impact die het debuut Greetings & Salutations in 2011 had. Toen werd hun muziek vergeleken met die van zowel Feist als PJ Harvey. Daar is hier niets meer van terug te vinden. Maarten Huygens (gitaar), Raf De Mey (basgitaar) en Brendan Corbey (drums) laten een verzorgd en professioneel geluid horen, dat nergens uitdaagt of schuurt.
Er zijn een paar nummers die iets boven de rest uitstijgen. Om maar direct met het beste te beginnen: ‘Bobbi’. Geschreven voor de kleindochter van Dominique Vandewalle, een oud-eigenaar van een platenwinkel en fan van het eerste uur. Hij was veertien jaar lang de “rock-’n-roll¬pluspapa” van Chedraoui. Elke woensdag kwam ze bij hem om - onder het genot van een mok zelfgemaakte soep - over muziek te praten. Hij overleed op het moment dat zij net uit quarantaine kwam; gelukkig kon ze waardig afscheid van hem nemen. Elke keer dat ze nu in de ogen van zijn kleindochter kijkt, wordt ze op een blije manier aan hem herinnert (“your rays lift up the dark/lifted the veil covering my broken heart”).
‘La Folie’ is een upbeat nummer, ook al gaat het over een liefdesrelatie die langzaam aan het uitdoven is. (“round and round and round we go/where the folie ends nobody knows” ). Hier demonstreert het viertal hoe zij ritmisch alles onder controle hebben: de kleine veranderingen in toonhoogte en tempowisselingen vallen nauwelijks op. Het prachtige en intense ‘Crushing’ heeft wellicht de beste tekst (“Our liquid love once blazing, now just froze” ) terwijl dit ook weer iets typisch van deze band is. Soms vraag je je af of wat ze zingen wel echt Engels is, of dat het gewoonweg lekker moet klinken. “Waking up is never easy when your heart just wants to die” op ‘Lost’ bijvoorbeeld. Ach, misschien moet er ook niet al teveel achter worden gezocht.
Dat geldt ook voor de muziek: het is nergens spannend en kabbelt lekker voort. Als je het album op ‘repeat’ zet, heb je ook niet door het album alweer begonnen is. Het uptempo begin van ‘The Heart Beaten Beats’ wordt keurig door de opvolgende nummers opgepakt en afgewisseld met wat rustiger werk. Het geheel zit onberispelijk in elkaar; je zou ook kunnen zeggen dat het vuur van weleer lijkt te doven.
Mitski - Laurel HellHet album Be The Cowboy [2018] en de social media uitingen daar omheen...
Knocked Loose - A Tear In The Fabric Of Life De chaotische metalcore van Knocked Loose is intens en onheilspellend. De...