2022-10-12
Tora is het voorbeeld van een band die uit een tegenslag wat moois weet te halen. De Australische band timmert al best wat jaren, vijftien om precies te zijn, aan de weg toen zij in 2019 de drastische, letterlijke move maakten van ‘down under’ naar Amsterdam. Vanuit onze hoofdstad zouden de mannen door Europa gaan touren. Mooie plannen, maar helaas zorgde de pandemie er voor dat het voorlopig slechts bij plannen bleef. Niet op tour kunnen, en niet naar huis kunnen, wat een scenario. Stilzitten vonden ze geen optie. Het viertal liet zich niet uit het veld slaan en besloot om eerder dan gepland weer de studio in te duiken met A Force Majeure, album nummer vijf, als eindproduct.Hoewel de mannen dit album weliswaar nog niet gepland hadden, klinkt het wel alsof deze plaat klaar was om het levenslicht te zien. De hang naar het melancholische, vanaf de eerste tonen aanwezig, lijkt prima te passen bij de algehele sfeer die ten tijde van de release wereldwijd overheerste: mistroostigheid. De staat waarin de wereld destijds verkeerde, is doorgesijpeld in de muziek. De melancholie manifesteert zich voornamelijk in de donkere klankkleur van de vloeiend klinkende synthesizers, waar slechts een enkele track aan lijkt te ontsnappen. Het ietwat slepende karakter van zowel muziek als de falsetstem van Jo Loewenthal lijkt deze sfeer nog eens aan te dikken. A Force Majeure sleept weliswaar wel op een aangename, ontspannen manier, het kabbelt voort zonder saai of verveeld te klinken. Neem bijvoorbeeld ‘When Will I Learn’, waarop Loewenthal zichzelf herhaaldelijk één vraag blijft stellen: ”When will I learn to love again?”, dit, totdat je een dromerige state of mind hebt bereikt. En dan zijn er de erg aangename samenwerkingen met zangeressen Angie Hudson, Molly Nicholson en Asha Franco die A Force Majeure weten te polijsten tot een pareltje.
Uiteindelijk lijkt het typeren van het geluid van Tora nog niet zo eenvoudig. ‘Heeft wat weg van James Blake’ komt waarschijnlijk nog het dichtst in de buurt, met hier en daar toch ook een ‘vleugje’ R&B. Terwijl deze plaat zo’n dromerige toon heeft, snijden enige tracks toch ook serieuze, maatschappelijk relevante onderwerpen aan zoals het verbinden met andere mensen, zoals op ‘Put Down Your Phone’ te horen is. De titel dekt de lading. ”Put down your phone for a second, so I can have your attention, put down your phone for a minute so we can have a conversation”. De gedwongen stillegging van de samenleving heeft tijd tot nadenken gegeven en ook al zijn de lyrics weliswaar niet maatschappelijk kritisch te noemen, enige onvrede over de heersende situatie is er, zoals op deze track, wel in terug te horen. Het feit dat deze plaat werd opgenomen in een tijd waarin alles gedwongen werd stilgelegd, geeft wel aan dat Tora van de nood een deugd heeft kunnen maken, met dit pareltje van een album als bewonderenswaardig resultaat.
David Keenan - What Then?Het is niet voor niets dat David Keenan wordt gezien als een groot talent....
She Drew The Gun - Behave Myself She Drew The Gun begint als soloproject van Louisa Roach, maar groeit...