2021-06-24
De groep fans van Chantal Acda is bescheiden van omvang, maar bestaat wel voor een deel uit prominente collega-muzikanten. Waar de in België woonachtige Nederlandse solo (ze zit ook in de band Isbells) doorgaans langs kleine zalen toert, kan ze op haar albums ‘namedroppen’ als een rapper met een overmatige bewijsdrang. Nam ze in het verleden muziek op met artiesten als Peter Broderick en Nils Frahm, voor haar nieuwe plaat Saturday Moon kreeg ze medewerking van onder andere Mimi Parker en Alan Spearhawk (Low), Borgar Magnason (Björk, Sigur Rós), Bill Frisell en Rodriguez Vangama. Zoals gebruikelijk bij Acda deed ook een club Belgische topmuzikanten mee, waaronder het min of meer vaste bandlid Alan Gevaert, manlief Eric Thielemans en Pieter Van Dessel (Marble Sounds). Verder was het koor van haar vorige LP Puwawau er weer bij.Dat al die artiesten haar niet puur vanwege de gezelligheid bijstaan, bewijst Acda andermaal op haar inmiddels vijfde album. Ze is gewoon een klasbak, die steevast bovengemiddeld goede liedjes aflevert. De acht nummers zijn zorgvuldig en smaakvol gecomponeerd en vormen, ondanks de royale blik gastmusici dat is opengetrokken, een coherent geheel. Onder de lichtvoetige sound is bovendien een duidelijk merkbare diepere lading aanwezig en dat zit hem niet alleen in de verhalende teksten. De subtiele afwisseling in klank en instrumentatie, gecombineerd met de fijne en heldere stem van de geboren Helmondse, geeft het album kleur en reliëf.
Single en titelnummer ‘Saturday Moon’ vormt een perfecte en representatieve plaatopener, met zijn ontspannen drums en fijne gitaarspel. Samen met de andere twee singles, de eveneens op een laidback-ritme leunende ‘Disappear’ en ‘Wolfmother’, mag het als ankerpunt op een aangenaam loom album worden beschouwd. Van de nog rustigere liedjes tussendoor is ‘The Letter’ het mooist, al wint het vooral op punten van het daaropvolgende ‘Back Against The Wall’.
Tegelijkertijd vormen de warme zomeravondsound en de muzikale fijnzinnigheid ook het manco van de plaat. Het ontbreekt een beetje aan spanning én aan nummers die er echt uit springen, waardoor de muziek soms voortkabbelt. Saturday Moon beklijft daarom minder dan succesvolle voorgangers als Let Your Hands Be My Guide (2013) en The Sparkle In Our Flaws (2015), die beter de aandacht wisten vast te houden en wel over enkele prijsnummers beschikten. Daarom trekken we toch een half punt af van wat normaal gesproken een viersterrenplaat zou zijn geweest.
The Pretty Reckless - Death By Rock And RollDood gaan we allemaal, maar als het dan toch moet gebeuren, dan maar met...
Ruts D.C. - ElectrAcoustiC The Ruts (1977-1980) behoort tot het beste wat de Britse punkgolf eind jaren...