2010-09-21
Oh nee he, daar hebben we het weer. Een zangeres die is “beïnvloed door muziek van vroeger.” En ook de Ierse Imelda May, die ondertussen al een platinum plakkaat heeft mogen ontvangen voor haar in 2008 verschenen album Love Tattoo, heeft haar kapsel ingericht als een ode aan de fifties. Toch maakt Imelda May niet de oude lullen-muziek die je wellicht van haar verwacht. De hoogtepunten op Love Tattoo waren knallende rocksongs als ‘Johnny’s Got A Boom Boom’ en ook May’s nieuwste langspeler, die de geweldige naam Mayhem draagt, telt een stapel onwijs stoere nummers die zelfs nog een slag harder klinken dan haar eerdere werk. De plaat opent met het vette ‘Pulling the Rug’, waarop Imelda de deuren direct wijd open blaast met die onwijs sterke en waanzinnige sexy stem van d’r. Van de gladde productie die hier en daar te horen was in liedjes op Love Tattoo, is in de eerste momenten van Mayhem niets meer te horen. Van ‘Psycho’ tot aan titeltrack ‘Mayhem’, het zijn stuk voor stuk rauw klinkende rockabilly-songs, met hier en daar een knarsende gitaarsolo en lyrics waarmee May zelfs de meest moedige man op afstand weet te houden.
Mayhem is echter niet alleen maar een jonge Elvis in een leren broek. De rockmomenten worden perfect afgewisseld met lichte uitstapjes naar andere genres. ‘Eternity’ is bijvoorbeeld een prachtig countryliedje en ‘Tainted Love’ is een geslaagde cover van Gloria Jones’ popklassieker. ‘Too Sad To Cry’ verdient een aparte vermelding, omdat het geen cliché popliedje is over een gebroken hart. Het lied is een dramatische vertelling waarin het verhaal centraal staat en is aangekleed met trompetten die doen denken aan vier mei. Tegenover al het goeds, staan een aantal nummers die wellicht een beetje overbodig zijn. ‘Sneaky Freak’ en ‘Let Me Out’ verschillen niet veel van de andere up-tempo tracks op Mayhem en voegen daarom weinig toe. Het zijn geen slechte songs, maar met veertien nummers op de cd hadden ze beter weggelaten kunnen worden.
Ondanks een piepkleine dosis filler, is Mayhem een knaller van een cd. Imelda heeft de laatste jaren blijkbaar meer gedaan dan gezongen tijdens de Grammy’s en opgetreden op Glastonbury. Ze heeft zichzelf verder ontwikkeld tot een vaardige zangeres die zich, ondanks haar goede looks, sexy stem en een reputatie in een populair genre, volledig stort op het maken van kwaliteitsmuziek. Mayhem is het bewijs.
Everything Everything - Man AliveDe meest recente (en zoveelste!) Britse ‘muzieksensatie van het jaar’...
Jerry Lee Lewis - Mean Old Man Alsof hij een rasechte hiphop artiest is presenteert Jerry Lee Lewis op...