2016-03-16
Muziek is een kunstvorm die nooit stilstaat, en misschien is dat wel wat het zo mooi maakt. Het is een kunst die perfect aantoont waar men met behulp van creativiteit en kundigheid toe in staat kan zijn. De muziekindustrie put uit het eindeloos innoveren van artiesten, en dit leidt dikwijls tot fantastische dingen. The Jezabels’ nieuwe plaat Synthia is zo’n fantastisch ding. Met hun derde album zet de Australische indieband een grotesk, verfrissend geluid neer, en bewijzen ze dat zij het type band zijn dat niet blijft hangen bij een succesformule, maar juist blijft innoveren, hoe riskant dit ook mag zijn. Er zou geconstateerd kunnen worden dat we het etherische geluid van Synthia niet van de The Jezabels gewend zijn, maar dat werpt enkel de vraag op wat we wél van de band gewend zijn. Een lastig te beantwoorden kwestie, want The Jezabels is zo’n band die nooit stilzit en constant evolueert, experimenteert en op zoek is naar nieuwe manieren om haar luisteraars volledig weg te blazen. Het debuut had een verwrongen alt-rocksfeertje, terwijl hun tweede plaat juist weer zwoel en romantisch was. Nu is er dan Synthia, waarin de band zich waagt aan atmosferische muziek, beladen met grandioze synthesizerprogressies, een zangstem die het hele vocale spectrum overwalst, en een sterke feministische ondertoon.
De plaat trapt af met een epische introductie die voor maar liefst acht minuten lang een gloeiend etherisch geluid opbouwt. Zo wordt er een mooie muzikale achtergrond geboden voor zangeres Haley Mary’s vertelstem. De toon voor de rest van het album wordt meteen gezet, zowel in tekst als in muziek: donker, onheilspellend, zelfs een beetje benauwd (“So, come on little boys; come and give a bitch a kiss”), maar toch met een optimistische twist (“Maybe what was good in him, could be good in me”).
Na deze intrigerende warm-up begint een achtbaan van wijd uiteenlopende invloeden en atmosferen: van trillende, onschuldige kopstemmen in ‘A Message From My Mothers’ tot duister galmende uithalen in ‘Come Alive’. ‘Pleasure Drive’, een hoogtepuntje van onbetwistbare kwaliteit, blinkt uit door haar baslijntjess, gedurfde tekst en haar euforische refrein. Naast Haley's zangprestaties verricht ook toetsenist Heather Shannon uitmuntend werk: haar synthesizers zijn toonaangevend voor het album en komen met name goed uit de verf op tracks als ‘Come Alive’ en ‘My Love Is My Disease’. Maar ook op elk ander nummer weet ze voor sterke progressies te zorgen.
Synthia is zonder het kleinste beetje twijfel een plaat van kwaliteit, en tilt The Jezabels nóg een niveautje hoger. De band slaat (alweer) een nieuw pad in, met veelvoudig synthesizersgebruik en een wat duisterder, grotesker sfeertje. Maar twee dingen blijven hetzelfde: Haley Mary’s bekwame stemgebruik, en een constante kwaliteit waar de band zeker voor geprezen mag worden. Synthia is een mooi geheel geworden, vol variatie en spannende experimenten. Tragisch genoeg moest de band haar albumtournee afzeggen wegens de strijd die toetsenist Heather Shannon op het moment voert tegen baarmoederhalskanker. Mochten ze Nederland in de nabije toekomst echter nog bezoeken, dan is die datum er eentje om driedubbel in de agenda te omcirkelen.
.jpg)
Johnny Cash - Man In Black - Live In Denmark 1971Hij is alweer twaalf jaar dood, maar toch verschijnen er nog regelmatig...
.jpg)
Eriksson Delcroix - Heart Out Of It`s Mind Hou je vast, we hebben hier te maken met een onvervalste Vlaamse versie van...