2021-03-28
Eigenlijk is de Italiaanse Welshman Pino Palladino veel te goed voor de muziekwereld. Stelt hij zich als sessiemuzikant louter in dienst van de artiest (van Adele tot The Who), op zijn eerste eigen album laat hij andere gastmuzikanten meebeslissen over de invulling van zijn zelfgeschreven composities. De titel Notes With Attachments is dan ook typerend: het refereert niet alleen aan de gemanipuleerde muzieknoten; het is ook een letterlijke interpretatie van muzieknotaties die heen en weer verstuurd zijn door diezelfde gastmuzikanten. Geen wonder dat het tweeënhalf jaar heeft geduurd voordat het album naar ieders tevredenheid kon worden uitgebracht. Uiteindelijk wilde hij niet om de invloed van de producer heen, vandaar dat dit gezien wordt als een gezamenlijk project: Pino Palladino And Blake Mills.Het kon ook niet anders dan dat deze twee ras-sessiemuzikanten elkaar ooit zouden vinden. Het was tijdens hun eerste, gezamenlijke opnamesessie bij John Legend’s Darkness And Light [2016], dat er een professionele vonk oversprong die de basis vormde voor dit album. Multi-instrumentalist Mills is misschien niet zo bekend als Palladino, maar heeft op albums van onder andere Bob Dylan en Pink gespeeld. Hij is echter vooral bekend als producer (Fiona Apple, Perfume Genius).
De werkwijze van Mills komt het duidelijkst naar voren op ‘Man From Molise’. Deze begon als een, door de Braziliaanse muzikant Hermeto Pascoal geïnspireerde, compositie van Palladino, die hij eerder opgenomen had met een New Yorks ensemble. Hier weet Mills het tempo te halveren, wat het onherkenbaar maakt van het origineel.
Wie ooit de documentaire van d’Angelo Devils Pie uit 2019 heeft gezien weet hoe gepassioneerd Palladino is over gezamelijk musiceren. Het was de Voodoo sessie die hem zo is bijgebleven dat, toen hij de melodie voor ‘Just Wrong’ aan het schijven was dacht “What would D write?” . Maar het zou diezelfde Palladino niet zijn als hij zich alleen maar inliet met neo-soul. Op ‘Ekuté’ word je meegenomen naar het Afrika van Fela Kuti, en op ‘Notes With Attachments’ naar Cuba met een eigen funkgeluid.
De opzet van alle acht nummers is dezelfde: Palladino brengt een (bas)riff of akkoordenschema in die door de verschillende musici op eigen wijze wordt geïnterpreteerd. Door de continu veranderende, gespeelde akkoorden te herhalen verschuift het arrangement net iets, waardoor geen een instrument de melodie lang vasthoudt. ‘Djurkel’ is hier het beste voorbeeld van, waarbij de riff halverwege door zowel de bas, saxofoon en drums wordt gedragen.
Dat dit werkt, komt door de jarenlange ervaring van de muzikanten. Alleen met een blazerssectie bestaande uit Sam Gendel, Larry Goldings, Marcus Strickland en Jacques Schwarz-Bart en de strijkerssectie van Rob Moose en Andrew Bird kan dit gerealiseerd worden. De inbreng van slagwerkers Ben Aylon, Matt Chamberlain en Chris Dave (aan wie zelfs een compositie is gewijd) met daarbij de gastoptredens van Bruce Flowers (synthesizer) en Ted Poor (piano) laat een ensemble van topniveau horen.
Er is heel wat gebeurd sinds Palladino de baslijnen invulde voor de hits van Paul Young. Het geluid van zijn fretless bass wordt sindsdien steeds vergeleken met die van Jaco Pistorius. Door de creatieve engineering van Mills roept dit album dan ook herinneringen op aan jazz uit de jaren zeventig en tachtig. Het geheel is niet zozeer een album voor muziekliefhebbers, als wel voor muzikanten die hun helden in topvorm willen beluisteren.
Jane Weaver - Flock Jane Weaver begon haar muzikale carrière in een band genaamd Kill Laura....
Blanck Mass - In Ferneaux Het komt zelden voor dat een album je zo bij de strot grijpt, zonder dat je...