2014-08-13
Wat moet ik hier nu mee is de eerste gedachte van ondergetekende bij beluistering van Octopus4, het tweede volledige album van The Algorithm, een project van de Franse muzikant en computernerd Remi Callego. De plaat staat namelijk vol met op het eerste gehoor irritante piepjes en bliepjes die uit computers van pakweg 25 jaar geleden lijken weggelopen. Maar dat kan dan ook niet anders wanneer je project The Algorithm noemt. Nadat de eerste irritaties een plaats hebben gekregen blijkt de muziek dan toch een diepere laag te bezitten, al is die laag bij lange na niet genoeg om de plaat te redden.Octopus4 is een plaat die beluistert kan worden alsof je een hele oude computer opstart. Het eerste nummer heet dan ook ‘Autorun’, oftewel de computer is gestart en het feest kan beginnen. Nadat in ‘Autorun’ al de eerste signalen van gitaren (uit een doosje natuurlijk) waargenomen worden kunnen we de software gaan ontdekken met ‘Discovery’ dat ook weer een flink beetje ruig gitaargeweld te midden van alle toetsen gymnastiek bevat en ons hierna het besturingsprogramma ‘_MOS’ voorstelt. De ongelooflijk oubollige computergeluidjes in dit nummer werken daarbij wel op de irritatiespieren. Maar ‘gelukkig’ komen we snel aan bij een nummer met de naam ‘Will Smith’, waarschijnlijk een gevaarlijk computervirus. Zo klinkt het wel overigens. Hierop zijn voor het eerst wat gesamplede vocalen te horen. Dit nummer moeten we maar snel vergeten.
Callego’s liefde voor wiskunde wordt in ‘ピタゴラスPythagoras’ aan ons kenbaar gemaakt. Door het licht naar postrock neigende gitaargeluid halverwege is dit nummer redelijk vol te houden. Zo dreutelt de plaat maar door en worden we af en toe nog wat verrast door stemmen uit een blik of een zware riff. Het meest positief is de Franstalige rap van vlees en bloed in ‘Un Dernier Combat’. Dit nummer heeft in ieder geval wel de nodige spanning. Iets wat in vele andere composities node gemist wordt. Uiteindelijk zal de computer crashen middels ‘Recovery Fail’ en dooft de computer langzaam uit in het laatste stukje muzak van het negen minuten durende ‘Octopus4’. Nadat er eerst nog even flink wat rook uit de monitor is gekomen natuurlijk.
De term metal die her en der aan The Algorithm wordt toegedicht slaat nergens op. Een band als het Zwitserse The Young Gods gebruikt doorgaans ook gitaren uit een doosje, maar klinkt vele malen meer metal dan dit regelmatig naar geknutsel en geneuzel neigende gebliep. De eerdergenoemde diepere lagen zorgen dat het Octopus4 niet helemaal afgeschreven dient te worden, maar heel veel meer als muzak is het nu ook weer niet. Metalheads hebben sowieso niets te zoeken bij de muziek van The Algorithm. Wij zeggen: ”Format C”.
.jpg)
Seth Walker - Sky Still BlueHoewel Seth Walker al jarenlang muziek maakt, past hij perfect in een...
.jpg)
Deleyaman - The Edge Sinds het begin van dit millennium is Deleyaman al actief, hoewel dat voor...