2022-06-26
Een waarschuwing voor de fans van Haken is wel op zijn plaats; A Shadow Of My Future Self lijkt nergens op de muziek van Haken, de hoofdwerkgever van Ross Jennings. De Engelse zanger ontsnapt even uit het drukke leven van de Britse progmetalband en de progrockband Novena, waar hij ook deel van uitmaakt, om lucht te geven aan zijn eigen muzikale ideeën. Die ideeën liggen mijlenver van wat we van Haken kennen en daarbij moet uw recensent van dienst bekennen dat het kwartje bij die band wat hem betreft nooit echt is gevallen. Maar eens kijken of Jennings wel een snaar weet te raken. In de bijgeleverde bio wordt uit de doeken gedaan dat Ross Jennings een groot liefhebber is van classic rock in al zijn facetten en dat zijn muzikale smaak uiteenloopt van Coldplay tot en met country. Die invloeden zijn allemaal terug te horen op zijn ruim 78 minuten durende debuutalbum.Zoals een zanger van het kaliber Jennings betaamd heeft hij de luxe gehad om een heel scala aan prima muzikanten om zich heen te verzamelen, maar heeft hij wel zelf het gitaarwerk ingespeeld. Natuurlijk is het eerste dat opvalt de glasheldere zang van Jennings, die in dit soort minder vol geboetseerde werk nog beter tot zijn recht komt. Ondanks dat de veelheid aan stijlen het werk wat minder coherent maakt, zijn er zeker wel wat pareltjes te vinden op A Shadow Of My Future Self. Daarbij zijn de persoonlijke teksten (onder andere over stroef verlopende relaties) van Jennings eerlijk, vol zelfreflectie en recht uit het hart.
De plaat begint gedurfd met ‘Better Times’, een akoestische song, welke gevolgd wordt door twee van die pareltjes; ‘Words We Can’t Unsay’ is een spannende track welke duidelijk door Yes is geïnspireerd en Jennings klinkt hierbij soms als Jon Anderson. ‘Violet’ is licht complexe progrock met wat stevige stukjes. Hierin gloort nog het meeste door van zijn bands. In ‘Rocket Science’ horen we dan ineens iets dat zomaar van Asia had kunnen zijn.
Het voert wat ver om te zeggen dat na de eerste sterke helft de plaat volledig instort, maar de aandacht glipt gaandeweg wat weg, maar dat heeft er zeker ook mee te maken dat sommige songs - Phoenix’ duurt bijna twaalf lange minuten - wel erg veel tijd kosten, waardoor de plaat onnodig lang gerekt wordt. Maar opveren doen we hier en daar zeker nog bij een oorwurm als ‘Feelings’, dat door het gitaarwerk heel lichtjes aan U2 doet denken, de hemeltergend mooie ballad ‘Grounded’ en de al bijna net zo mooie afsluiter ‘Year’. De plaat bevat na afloop nog een bonus track: een cover van ‘Be The One’ van Dua Lipa, waar Jennings zich grandioos aan vertilt. Beter is het om voordat dit liedje begint snel op stop te drukken, want het haalt je uit de fijne flow van die laatste twee songs.
A Shadow Of My Future Self maakt duidelijk dat Ross Jennings een zeer veelzijdig en getalenteerd muzikant is die gezegend is met een prachtig stemgeluid. Niet alles is helemaal raak op dit album, maar liefhebbers van goede classic rock moeten dit album zeker even beluisteren, en ook de niet in hokjes denkende fans van Haken en/ of Novena zullen hier zeker wel wat mee kunnen.
CHARCOALCITY - AntibionicsHoe verzin je het om je band Charcoalcity te noemen. De uit België...
Transport Aerian - Skywound Ondanks dat Transport Aerian al geruime tijd bestaat, is de band voor...