2013-10-11
Bombus vult het gat tussen Motörhead en Mastodon. Dat is precies wat ze doen met hun tweede album The Poet And The Parrot. Het heeft die rauwe punkrockenergie en dito stemgeluid zoals we het kennen van Lemmy Kilmister en kornuiten. Anderzijds bevat het een soortgelijke complexiteit, lengte en samenzang waar Mastodon mee speelt. Van het ene op het andere moment schakelen ze tussen riffs en tempo’s, om even later tegen het einde de draad weer op te pakken. Het dondert op een sterke baslijn, is onvoorspelbaar, maar tegelijkertijd voelt het erg vertrouwd aan. Ze spelen met de energie van oude glorie als The Melvins, Metallica en Entombed, maar dan op hun geheel eigen manier. Opener ‘Into The Night’ knalt er vanaf het begin tegenaan en had zo een track van Motörhead kunnen zijn. Het klinkt als 'Ace Of Spades', maar het is meer dan dat. Deze mannen raken verveeld als alles op één tempo door blijft gaan, waardoor ze de outro een andere creatieve invulling geven. Het neemt wat gas terug, zodat het nummer daarna gemakkelijk kan inhaken. Dan krijgen we namelijk de titeltrack voor onze kiezen en die duurt bijna acht minuten. Een heel verschil waarmee ze hun riffs dus goed moeten verdelen en dat doen ze gelukkig ook. Wat dat betreft zijn het meerdere liedjes in één en krijgt het zo geen kans om te vervelen. De gitaarriedels zijn duister op een pakkende wijze. Het is grauw, rauw en lomp.
Een track als ‘Liars’ al helemaal, die met zijn intro heel sterk tegen het genre van doom/sludge aanleunt. Erg log komt het op gang en als één van de weinige tracks blijft het daar helaas in hangen, waardoor dit toch de minst spannende van de set is. ‘A Safe Passage’ flirt met blackmetal, maar heeft nog steeds die vibe van Motörhead en Mastodon goed te pakken. Het merendeel van de tijd zingen de heren gezamenlijk en dat is niet iets dat gaat storen, maar gewoon klopt. Dat hebben ze ook wel nodig om boven hun muur van geluid uit te komen.
Met een kleine drie minuten is ‘Apparatus’ het kortste qua duur, maar zeker net zo krachtig. Het is de juiste afwisseling in een reeks van variabele lengten. ‘Let Her Die’ is dan weer van hetzelfde kaliber als ‘Liars’ en gaat te veel door op één riedel, waardoor je deze net zo graag skipt. ‘Master The Reality’ bouwt weer lekker op en voorziet in de nodige variatie. ‘Into The Fire’ is er eentje van lengte en doet denken aan Black Sabbath. Het duurt even voordat het op gang komt, maar dan gaat het ook helemaal los. Het is de perfecte afsluiter voor een album dat veel invloeden bevat en veel liefhebbers van harde gitaren met zich mee zal sleuren.
.jpg)
Edward Sharpe & The Magnetic Zeros - Edward Sharpe & The Magnetic Zeros Edward Sharpe And The Magnetic Zeros is een veelkoppig (op het podium soms...
.jpg)
Turisas - Turisas2013 Turisas , dat zijn toch die Finnen die bekend staat om hun epische en...