-1.jpg)
2012-09-18
De Duitser Maximilian Hecker zal slechts bij enkelen een belletje doen rinkelen. In Europa is hij dan ook niet bijzonder succesvol. In Azië daarentegen doet hij het wel erg goed, een beetje vergelijkbaar met bijvoorbeeld de Nederlandse Robby Valentine. Ook de muziek vertoont overeenkomsten: mierzoete en gladde popliedjes. In tegenstelling tot Robby Valentine doet Maximilian Hecker nog wel pogingen om Europa te veroveren. Zijn zevende album Mirage Of Bliss wordt uitgebracht in Japan én Europa.Maximillian Hecker neemt op dit album alle instrumenten voor zijn rekening, met uitzondering van de baspartijen die door producent Martin Glover (a.k.a. Youth) ingespeeld zijn. Instrumentaal gezien levert dit allesbehalve vuurwerk op, maar dat lijkt ook niet de intentie. De hijgerige en fluisterende zangstem van Hecker verraadt dat de muziek gericht is op Sky Radio-achtige zenders, op wegdromende tienermeisjes en op het te horen zijn in romantische films en series. Het hoeft allemaal niet spectaculair. De verschillende liedjes zijn zeer toegankelijke en melodieuze popsongs met een beetje een Britpop inslag, alleen dan zonder stevige gitaren. De muziek wordt flink dicht gesaust met allerlei elektronische vioolpartijen en andere synth pads: meneer Hecker is druk geweest op zijn synthesizer!
De 13 liedjes die Mirage Of Bliss bevat zijn allemaal relaxte liedjes die meteen bekend klinken. Het zijn typische popliedjes die weinig aandacht eisen en daardoor geschikt zijn om in een wachtkamer op de achtergrond te spelen. Er zijn geen liedjes die er uit springen: niet in positieve en niet in negatieve zin. Maximilian Hecker begon ooit, terwijl hij een opleiding deed als verpleegkundige, als straatmuzikant in Berlijn. Het is de vraag hoe deze verzameling liedjes zich zou houden als hij ze op straat, met alleen zang en gitaar uit zou voeren.
Dit jaar verschijnt ook de autobiografie van de 35-jarige Maximilian Hecker en de verwachting is niet dat deze in het Nederlands vertaald zal hoeven worden. Met Mirage Of Bliss zal hij hier niet ineens gedraaid worden op de radio. De muziek is te glad, te vlak en gewoonweg niet bijzonder genoeg. Tokyo FM zal vermoedelijk dolgelukkig zijn met deze plaat.
.jpg)
Dave Stewart - The Ringmaster General The Blackbird Diaries van Dave Stewart werd hier op Festivalinfo niet...
.jpg)
H.E.A.T. - Address the Nation Het Zweedse H.E.A.T nam 2010, na twee albums, afscheid van zanger Kenny...