RECENSIE: The Whigs - In The Dark

The Whigs In The Dark
recensie cijfer 2010-12-14 The Whigs is een interessant trio, afkomstig uit Athens (Georgia), dezelfde woonplaats als REM. De band wordt gevormd in 2002. Na een negatieve ervaring met een grote platenmaatschappij tekent de groep voor een klein onafhankelijk label. Hun debuut album Give 'Em All A Big Fat Lip (2005) leverde de groep oordelen op als een veelbelovende jonge band. Met hun tweede album Mission Control' (2008) bereikten ze een breder publiek. De band werd vervolgens vergeleken met The Replacements (Paul Westerberg) en festival optredens volgden. Inmiddels mocht de formatie in het voorprogramma staan van niet de minste bands als The Killers, Drive-By Truckers en Kings of Leon. Het leverde The Whigs zelfs optredens op in The Late Show met David Letterman.

De release van de derde full-length cd In the Dark lijken de heren klaar voor een volgende sprong voorwaarts in populariteit. Elf nummers bevat de plaat en het begin is erg sterk. Openingstrack ‘Honderd / Million’ laat gelijk horen wat de mannen in huis hebben. Met zijn mid-tempo grooves en vuile, verwrongen baslijnen. ’Black Lotus’ begint en eindigt goed met nerveuze gitaar delen en heeft een catchy refrein, waarbij de vocalen van zanger / gitarist Parker Gispert goed naar voren komen. Eerste single ‘Kill Me Carolyne’ is een nummer, waar The Whigs hun geluid opstuwen naar arena rock niveau, met zelfs een Kings of Leon-achtige drive. Het is natuurlijk niet zo besmettelijk als KofL's ‘Sex On Fire’, maar is toch een stevig klein broertje. In het nummer ‘Someone’s Daughter’ komt de liefde zoekende rocker aan de oppervlakte en het uitstekende ‘So Lonely’ brengt de muziek weer terug bij het handelsmerk van de groep: dikke, harde gitaren en versterkers. Het momentum wordt vertraagd met ‘Dying’, een van de mindere song op het album, maar de draad wordt snel weer opgepakt met ‘I Don't Care About The One I Love ', waarvan de warme, lichte en heldere snaren een contrast vormen met de koude teksten. Een funky baslijn drijft ‘I Am Real’ en ‘Automatic’ tenslotte is de beste song en vast en zeker de volgende single.

Het geluid is groter, de hooks zijn scherper. The Whigs is een band om naar uit te kijken. Hoewel eind november in Bitterzoet nog bleek, dat The Whigs voor een optreden slechts 30 man op de been wist te brengen, verdient de groep meer. Het album In The Dark is een fijne derde plaat en gaat The Whigs zonder twijfel verder helpen.
Recensent:Rolf Marselis Artiest:The Whigs Label:Munich Records
Gone Bald - Waiting It Out

Gone Bald - Waiting it OutNa de release van 100 Ways to Become Cool in 2007 verlieten de bassist en...

Ok Go - Of The Blue Colour of the Sky

OK Go - Of The Blue Colour Of The Sky De uit Chicago afkomstige powerpopband Ok Go werd bekend met een clip...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT