![[Los Lobos] – [Tin Can Trust]](https://www.festivalinfo.nl/img/upload/4/e/loslobostincantrust.jpg)
2010-08-15
Net zoals de meeste mensen kende ik Los Lobos vooral van hun monster hit, de cover van het nummer ‘La Bamba’. Daarnaast wist ik ook wel dat ‘Bestal Mar’ van Rowwen Heze een bewerking was van het nummer ‘Anselma’ van Los Lobos, maar verder reikte mijn kennis van deze groep niet. En dat is best vreemd aangezien de heren al begonnen zijn in 1973 en al sinds 1984 samen spelen in ongewijzigde samenstelling. Het aanvullen van dat gat in de muziek kennis kan nu mooi gebeuren met hun nieuwe album Tin Can Trust . In tegenstelling tot mijn verwachting, zijn de teksten op deze cd grotendeels Engelstalig. Van de elf nummers zijn er slechts twee Spaanse nummers, verder is er een nummer volledig instrumentaal en de rest is dus Engels. Maar dat is niet het enige onverwachte aan dit album. Daar waar ik een drukke feest-cd verwachtte blijkt het merendeel van de muziek juist meer ingetogen rock en blues te zijn. De cd begint echter met een echt country nummer, ‘Burn it down’. Van dit nummer dient in het bijzonder de gitaarsolo op het eind van het nummer genoemd worden. De Spaanse nummers ‘Yo Canto’ en ‘Mujer Ingrata’ waarvan het laatste met accordeon is, zijn beide meer typische voorbeelden van de Mexicaanse kant van het Tex-Mex labeltje wat aan deze band hangt. Maar zo zijn er meer Mexicaanse invloeden die nog steeds overduidelijk zijn bij Los Lobos. Het laatste nummer, ’27 Spanishes’, bijvoorbeeld gaat over de verovering van Mexico door de Spanjaarden. Het is een heel kaal en rustig nummer, wat het geheel een depressief tintje meegeeft. En dat dreigende depressieve gevoel is eigenlijk datgene wat er op heel de cd overheerst. Het enige nummer wat niet zelf geschreven is en zeker aandacht verdient, is ‘West L.A. Fadeaway’, een cover van The Grateful Dead. Een andere grote Amerikaanse rock, folk en country band.
Tin Can Trust is een smeltkroes geworden van rock, country, blues en tex-mex. De kracht van Los Lobos is dat ze zoveel stijlen tot een geheel weten te maken. Door de wat duistere sfeer die over de blues heen hangt weet de cd van begin tot einde de aandacht vast te houden. Er zijn geen skip momenten of uitschieters, en dit geldt voor zowel de positieve als negatieve kant van het verhaal. Geen hits, gewoon een geheel van goede nummers. De slechts elf nummers hadden er dan ook veel meer mogen zijn, maar misschien was dan de cohesie verloren gegaan. Nu staat de cd als een huis en overleeft hij vele luisterbeurten van voor naar achter.
Judy Collins - ParadiseNaarmate een mens ouder wordt, verjaart ook zijn stem; die gaat dan hees,...
Bill Kirchen - Word to the Wise De naam Bill Kirchen zal weinig mensen bekend in de oren klinken, toch...