2010-01-11
Sioen is een Belgische singer/songwriter, die tot op heden drie albums maakte, met brave popliedjes met een hoofdrol voor de piano. Voor zijn vierde album toog de Gentenaar naar Zuid-Afrika, om aldaar een album te gaan opnemen, met medewerking van lokale muzikale grootheden. Het resultaat is Calling Up Soweto dat in het voorjaar al bij onze zuiderburen uitkwam. Het is een wat lome verzameling van twaalf songs geworden, die nog duidelijk de signatuur van Sioen dragen, maar ook hoorbaar overgoten zijn door een werelds sausje. Het klinkt allemaal wat obligaat en de wereldse pop van Sioen wordt slechts zelden echt spannend of urgent. ‘Son Of A Gun’ is nog één van de sterkste momenten op Calling Up Soweto, de sound is wat rauwer en het nummer is minder lieflijk dan veel van de songs op het album. Sioen is op Calling Up Soweto duidelijk niet bang om de wereldmuziek clichés nog eens te bevestigen, zowel in tekst als in muziek. ”To the townships of the townships, That’s where I took my boots, On the train to Naledi, Where Jo’burg has its roots”, zo opent het album en de titelsong. Gezongen door een blanke Belg uit Gent, doet dit enigszins wenkbrauwen fronsen.
Er is een hoofdrol op dit album voor het sterke basspel van Mirko Banovic en ook de lokale Zuid-Afrikaanse achtergrondzanger(es)s(en) luisteren zo wat ieder nummer op, maar Sioen blijft te zeer de brave singer/songwriter, die heel netjes binnen de lijntjes wil kleuren. Zodoende blijft het allemaal tamelijk oppervlakkig en krijgen de Zuid-Afrikaanse gastmuzikanten ook geen mogelijkheid om zich echt te onderscheiden. In bijna elke song is het ook gewoon Sioen die de leadvocalen voor zijn rekening neemt en daarnaast is het vaste partner Frederik Segers die een hoofdrol heeft op zowel elektrische en akoestische gitaar.
Calling Op Soweto doet soms wat denken aan de reggaepop van het Nederlandse Beef, maar dan weer minder opzwepend. Het album is tamelijk ingetogen en slechts een enkele keer is het uitbundig. Calling Up Soweto is uiteindelijk een weinig tot de verbeelding sprekend album geworden, dat een beetje een softe wereldmuziek laat horen, die nergens echt doet verrassen. De wat lome popmuziek van Sioen, gecombineerd met wat gereserveerde wereldse elementen, maakt het album tot een weinig interessant geheel.
Eerdere recensies van Sioen:
- 29-05-2007: A Potion.
Barbie Bangkok - People and Geometry Barbie Bangkok , het is een iets wat ongebruikelijke naam voor een band. Je...
Dez Mona - Hilfe Kommt Dez Mona is een nog goed geconserveerd pareltje, bij onze zuiderburen...