2008-05-09
Thee Silver Mount Zion & Tra-la-la Band is ooit ontstaan als Silver Mount Zion, een splinterafscheiding van Godspeed You Black Emperor!, één van de meest legendarische postrockbands uit postrocks relatief korte geschiedenis. Silver Mount Zion, in welke rangschikking dan ook, weet elk album anarchisme in de muziek op een eigen wijze vorm te geven. Wonderschone vioolpartijen die overstemd worden door repetitief herhaalde geluiden, epische composities met een duur van rond het kwartier waarin je volledig verzuipt, stiltes die een nieuwe dynamische golf van geluid aanduiden: muzikale landschappen voor geoefende luisteraars.Op 13 Blues is er echter een ego opgestaan en wel in de vorm van Efrim Menuck. Efrim, ooit hoofdaanstichter van Silver Mount Zion, zong van begin af aan subtiel mee op de achtergrond van de band, maar heeft het nu voor elkaar gekregen zijn allesoverweldigende kraaienzang op te dringen als ware het het ultieme centrum van de muziek. Als een olifant in de porseleinkast dendert Efrim door de nummers en snijdt hiermee, zonder nou enorm poëtisch te zijn, alle jolijt de nek af. De bandgenoten moeten gedacht hebben: dan gaan wij wel harder spelen. 13 Blues is ruiger, bombastischer en onsubtieler dan al haar voorgangers. De profetische teksten van Efrim worden zwarter. Deze plaat is Silver Mt. Zion over-de-top, waarbij gitaren de eerdere subtiliteiten hebben vervangen. Zeker niet het beste werk uit dit vat. Want de twaalf drones-gevulde openingsnummer, die verder nergens toe dienen, redden het album niet. ‘1 Milion Died To Make This Sound’ mag dan lijken op een mantra dat de eindtijd aanduidt en waarschijnlijk het beste nummer op het album zijn, maar om nogmaals terug te grijpen op GYBE, is de dreiging niet allesoverstemmend en zijn de teksten minder scherp gesteld dan bij eerdere nummers.
De titeltrack (nr. 14) is een nummer gevormd rond één gitaarrifje waarbij er door de diverse instrumenten een eigen slinger aan wordt meegegeven. De plateaufase van het nummer duurt langer dan de helft van het nummer. Het rifje wordt herhaald en uit dan uiteindelijk toch nog in een ontploffing, of iets wat daar vanover is na de lange inertie. Beide eerste nummers zijn redelijk en passen bij het eerdere oevre. De eerste keer dat de benaming ‘slecht’ door mijn hoofd ging was tijdens “Black Water Blowed/Engine Broke Blues”. Vooral het gebrek aan structuur van de freejazz, de onsamenhangendheid van het nummer zijn fataal.
Totaal gezien ben ik vrij ontevreden over deze plaat. Efrim had letterlijk de mond gesnoerd moeten worden en over de verruiging van de muziek had de band wat mij betreft nog twee keer na mogen denken. Vernieuwing is niet per sé verbetering, ook niet voor deze band.
The Gutter Twins - SaturnaliaMark Lanegan werkte al eerder samen met de band van Greg Dulli, The Twilight...
The Long Blondes - Couples The Long Blondes , wie ze nog niet kent heeft afgelopen jaren zijn oren...