2008-03-08
Een beetje jeugdsentiment? Eigenlijk wel, want het is toch al weer ruim dertig jaren geleden dat ik mijn allereerste album van het Britse gitaarwonder en voormalig Procol Harum gitarist Robin Trower heb aangeschaft. ‘Bridge Of Sighs’, was destijds een bijzonder fraai album, waar de inmiddels drieënzestig jaren tellende gitarist definitief mee doorbrak. Van de muziek van Jack Bruce geldt eigenlijk hetzelfde, want de oude ‘Cream’-platen van het trio Bruce, Baker en Clapton nemen nog steeds een prominente plaats in tussen mijn oude langspeelplaten uit de jaren 60/70. Het is niet voor het eerst dat de beide oude bluesrockhelden gezamenlijk de studio zijn ingedoken, want Seven Moons is eigenlijk al het derde album dat de heren Bruce en Trower hebben gemaakt. Al stammen de vorige twee produkties ‘BLT’ en ‘Truce’ wel uit 1981 en zijn inmiddels ook al weer zo’n 27 jaren oud.Zodra het titelnummer Seven Moons door de huiskamer schalt kan ik eigenlijk alleen maar concluderen dat er in de afgelopen decennia niet zo heel erg veel is veranderd in het muzikale oeuvre van de inmiddels bijna bejaarde rockers. Echte spannende composities zijn op Seven Moons niet rijkelijk aanwezig en kabbelen de elf nummers zo’n vijftig minuten op een beetje een gezapige en psychedelische manier voort. Trowers gitaarwerk is overigens nog altijd indrukwekkend te noemen en het unieke geluid van zijn rood/witte Stratocater ligt bovendien nog altijd heerlijk in het gehoor. Echter het meesterlijke niveau uit de tijden van ‘Brigde Of Sighs’ en ‘For Earth Below’, halverwege de zeventiger jaren worden helaas bij lange na niet gehaald.
Ook de stem van Jack Bruce klinkt nog steeds prima, maar ook bij de voormalig ‘Cream’ bassist zijn de leeftijdssporen inmiddels hoorbaar en is de overtuigende kracht in zijn stem logischerwijs bij lange na niet meer zo intens als in zijn hoogtijdagen. Trower en Bruce worden op Seven Moons bijgestaan door drummer Gary Husband (bekend geworden door onder andere Level 42 en Gary Moore) en is inmiddels ook al een oude rot in het vak. Het titelnummer ‘Seven Moons’ en het iets pittiger ‘The Last Door’ zijn toch wel de hoogtepunten van dit album dat de klank en de uitstraling van de zeventiger jaren goed doet herleven.
Voor de liefhebbers die de zeventiger jaren maar moeizaam achter zich kunnen laten, valt er met Seven Moons genoeg te genieten en zal dit album een prima aanvulling op hun bestaande collectie zijn. Of een liefhebber van de huidige bluesrockmuziek zit te wachten op een album dat net zo goed in de zeventiger jaren had kunnen worden uitgebracht, vraag ik mij af.
Brazzaville - East LA BreezeVerlangen we niet allemaal naar het voorjaar? De tijd dat je de ramen en...
Stephen Malkmus and The Jicks - Real Emotional Trash Real Emotional Trash is alweer het vierde album van Stephen Malkmus ,...