RECENSIE: DeWolff - Wolffpack

DeWolff
recensie cijfer 2021-04-19 DeWolff, bestaande uit broers Pablo (gitaar, zang) en Luka (drums, zang) van de Poel en hun vriend Robin Piso (Hammond orgel, zang), weet opnieuw aangenaam te verrassen. Vorig jaar kwamen zij nog met de, tijdens de tournee opgenomen, Tascam Tapes waarbij zij hun bestaande concept van drum, elektrische gitaar en orgel loslieten en het vervingen door - eerder opgenomen - drumsamples met een draagbare syntheziser en onversterkte gitaar. Nu komen zij met Wolffpack, inmiddels het negende album in hun dertienjarige bestaan. Je zou denken: tijd voor reflectie en teruggaan naar de originele sound, maar dan ken je dit trio niet goed genoeg.

DeWolff laten zich nergens door begrenzen. Niet zo lang geleden stonden zij met het Metropole Orkest in Carré (uitgezonden op NPO2 extra) en gedurende de versoepeling tijdens de zomer waren zij in hun eigen studio in Utrecht te vinden. In de tussentijd werd er inspiratie opgedaan door te lezen en documentaires te kijken en werd er met oude bekenden gemusiceerd via Zoom-sessies. Dit resulteerde onder andere in ‘Yes You Do’, dat tot stand kwam samen met Ian Peres (Wolfmother). Het is de perfecte opener van het album, waarbij je de band in gedachten live helemaal los ziet gaan.

Whatsapp bleek een ander vruchtbaar medium: niet alleen om ideeën voor nummers uit te wisselen met bevriende muzikanten (waaronder Judy Blank en Broken Brass), maar ook om hun fans bij de samenstelling van het album te betrekken. Zij kregen in tien weken tijd zeventien nieuwe nummers te beoordelen, waarvan er tien op het album zijn beland. Dit zette de band enigszins onder tijdsdruk, dat deels werd opgelost door de Next Of Kin sessies - met Dawn Brothers uit 2019 - nieuw leven in te blazen. Zo kregen ‘Do Me’, met zang van Theo Lawrence, en ‘Sweet Loretta’ met een prachtig gezongen bijdrage van Diwa Meijman (Darlyn), toch nog het podium waar de band op hoopte.

Met hun tourgenoten The Grand East werd ‘Roll Up The Rise’ met hoorbaar veel plezier opgenomen, maar het zijn de niet eerder betreden paden die het album bijzonder maken. De soul en disco invloeden op ‘Half Of Your Love’, en de kopersectie op het door Al Green geïnspireerde ‘R U My Saviour’, laten een heel nieuw geluid horen. Terwijl ‘Bona Fida’ bevestigt dat de band het wat stevigere werk zeker niet schuwt. Uiteindelijk is het ‘Hope Train’, gebaseerd op het boek The Underground Railroad van Colson Whitehead, dat het album prachtig afsluit.

Wolffpack begint zoals we van DeWolff verwachten: stevige Southern rock, waarbij het Hammond orgel zorgt voor een psychedelische effect. Al snel zet de band de wissel om en worden wij omgeleid naar een verscheidenheid aan stations, met elk een eigen inspiratiebron. Zo zie je maar, dat social media ook zo zijn gezonde vruchten kan afwerpen: dit is een serieuze kandidaat voor de plaat van het jaar.
Recensent:Hendrik Goos Artiest:DeWolff Label:Mascot Records
Cover Jon Batiste - We Are

Jon Batiste - We AreAls het Amerikaanse tijdschrift Time nu een cover zou maken van “Man Of the...

Black Honey

Black Honey - Written & Directed Met een dromerige maar met een onweerstaanbare sexy blik in haar ogen stond...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT