2020-10-31
Matt Berninger kennen we als de frontman van The National. De serieus ogende, ietwat narcistische, zanger zorgt met zijn kenmerkende baritonstem voor het herkenbare geluid van deze indierockband. Nu brengt hij zijn eerste soloalbum, Serpentine Prison uit, waarbij hij niet langer kan bouwen op door de Dessner broers uitgezette melodielijnen. Dat was in eerste instantie ook geen probleem: zijn debuut zou een coveralbum worden van zijn favoriete nummers. Met Willie Nelson’s Stardust (1978) als voorbeeld, benaderde hij Booker T Jones om ook zijn album te produceren. Zij werkten eerder samen op het verzamelalbum The Road From Memphis (2011), waar het zaadje van wederzijds respect was geplant. Dat werd al snel geoogst toen Jones het duidelijk maakte dat hij de coverversies niet goed genoeg vond en meer geïnteresseerd was in de eerder toegestuurde demo’s. Berninger ging op zoek naar eerder gepende nummers en verzamelde een band van vertrouwde muzikanten om hem heen. Mede bandlid Scott Devendorf; Walter Martin en Andrew Bird van The Walkmen en Brent Knopf van zijn andere muzikale uitstapje EL VY, nemen voor een groot gedeelte de verschillende instrumenten voor hun rekening. Bassiste Gail Ann Dorsey die eerder op het vorige album van The National, I Am Easy To Find meezong heeft ook hier een belangrijke rol. Het duet 'Silver Springs', over het vertrekken van beginnende artiesten naar de grote stad, is één van de hoogtepunten op het album ("Go far from home/They'll never understand you anyway in Silver Springs"). En laten we vooral de muzikale inbreng van Jones niet vergeten, die op 'One More Second’ laat horen dat hij zijn subtiele manier van orgelspelen niet is verleerd.
Het album is een verzameling van overpeinzingen die Berninger emotioneel bezighoudt. Zijn angst dat hij ooit de liefde van zijn vrouw verliest bijvoorbeeld, uit hij in ‘Take Me Out Of Town’ (“Take me out of town to the end/Of any road that you wanna go down/…/Because I don't know how to be here without you”). Zijn depressieve aard komt meerdere keren naar voren, waarbij hij in het hartverscheurende ‘Oh Dearie’ ons meeneemt naar het verlammende effect hiervan: “Haven’t talked to no one / I don’t know in how long…Don’t get near me / Paralysis has me”. Zou zijn gemoedstoestand overdraagbaar zijn? Dat houdt hem ‘s nachts wakker, getuige de afsluitende titeltrack ‘Serpentine Prison’:“I walk into walls and I lay awake/I don't want to give it to my daughter”.
Het debuut van Berninger overtuigt doordat hij conform zijn karakter ervan houdt om in de schijnwerpers te staan, al schuwt hij niet om zichzelf een spiegel voor te houden. Zo refereert 'My Eyes Are T-shirts' naar zijn directe, non-verbale manier van communiceren: “My eyes are T-shirts, they're so easy to read/I wear 'em for you but they're all about me”.
Het is een ideale plaat voor een herfstachtige zondag, waar menig liefhebber van melancholie de beste nummers zelf uit kan destilleren. De professionele aanpak van de door hem samengestelde band wordt enigszins afgedaan door zijn nonchalante, haast ongeïnteresseerde manier van zingen, waardoor het album net twee nummers te lang is.
Tommy Lee - AndroDe afgelopen zomer werd de wereld, alsof er nog niet genoeg onrust was,...
Electric Callboy - MMXX Als je net als ondergetekende je boosheid in crisistijd ergens op wilt...