RECENSIE: Liam Bailey - Ekundayo

Bailey
recensie cijfer 2021-04-01 Niets leek een prachtige toekomst in de weg te liggen voor Liam Bailey toen zo’n tien jaar geleden het euforische ‘Blind Faith’ van Chase & Status werd opgepikt in de UK. De jonge talentvolle muzikant uit Nottingham had zojuist een belangrijke bijdrage geleverd aan de hyperenergieke track van het Britse producersduo. Tijdens de optredens bij Jools Holland en vervolgens op het Glastonbury Festival zag de bescheiden singer-songwriter plotseling alle spots op zich gericht staan. Alles leek in een stroomversnelling te gaan. Ook Lowlands maakte kennis met zijn vocale bijdragen tijdens de show van Chase & Status met wie hij vervolgens de hele wereld over ging. Het daaropvolgende zomerse reggae-uitstapje met DJ/producer Shy FX mag eveneens als redelijk succesvol worden bestempeld. De stap om het daarna geheel op eigen kracht te regelen bleek iets te groot. Het debuut dat al in september 2011 zou verschijnen, verscheen pas drie jaar later. Bailey zou later verklaren enorm veel moeite te hebben iets uit te moeten brengen waarbij hij zich niet comfortabel voelt en waaruit zijn muzikale koers niet duidelijk blijkt. Zijn Jamaicaanse moeder leerde hem al vroeg de reggae kennen en ook de soul had een enorme aantrekkingskracht op hem, maar het combineren van beide stijlen in zijn eigen werk bleek lastig. Nadat dan toch eindelijk nummer één verscheen in 2015 met de titel Definitely Now, waarin oude soul op subtiele wijze met rock vermengd werd, zou Bailey verklaren veel concessies te hebben gedaan en te vaak bezig te zijn geweest met de wens van de platenmaatschappij.
Gebrek aan succes maakte plaats voor bewustwording. Beluistering van het onlangs verschenen Ekundayo maakt al meteen duidelijk dat hij zijn hart heeft gevolgd bij het schrijven van een opvolger. De rootsreggaeklanken van de opener ‘Champion’ klinken als een overwinning, als een bevrijding van de druk waaronder zijn muziek heeft geleden. In ‘White Light’ wordt het zo kenmerkende ritme iets opgeschroefd en slaagt Bailey er goed in om zijn liefde voor de soul een plekje te geven met het authentieke geluid zoals dat in de studio is opgenomen. De akoestische en klein gehouden liedjes passen daar prima tussen. Bailey heeft dan ook een aangenaam warm, donker en gerijpt stemgeluid. Met hier en daar de toevoeging van een vleugje psychedelica zorgt hij voor een fascinerende maar ontspannen sfeer zoals dat klinkt in ‘Awkward’. Met ‘Young In Love’ wordt gerefereerd aan de hoogtijdagen van de Jamaicaanse ska en ook tijdens ‘Ugly Truth’ is het heerlijk skanken geblazen. Bailey beseft heel goed dat hij hiermee geen indrukwekkende verschuivingen in de charts veroorzaakt, maar het plezier is duidelijk aanwezig en dat maakt dat Ekundayo, ondanks de sobere dubreggae van het intense ‘She Hates This Life’, een opgewekt gebeuren is geworden na een moeilijke zoektocht. Het aantal dagen dat Bailey in de studio verbleef staat dan ook in geen verhouding tot de lange wachttijd van deze fijne opvolger. Alles wijst er op dat hij zijn koers heeft gevonden en vanaf nu niet alleen zichzelf, maar ook de luisteraar in deze lastige tijd enige vreugde weet te bezorgen.
Recensent:Jeroen Bakker Artiest:Liam Bailey Label:Big Crown Records
Cover Fuzz - III

Fuzz - III III is, je raadt het al, het derde album van Fuzz , één van de vele...

Cover Jennifer Castle - Monarch Season

Jennifer Castle - Monarch Season De Canadese Jennifer Castle laat op Monarch Season horen met weinig...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT