2020-02-18
Met de betekenis van Buck zoals Brainstory het debuutalbum heeft genoemd, kun je allerlei kanten op. Het betreft niet alleen een bepaalde houding of gemoedstoestand die je door zowel goede als minder goede tijden helpt, maar het verwijst eveneens naar de energie waarmee deze band de muziek geïnjecteerd heeft. De energie in de lome funk, rhythm & blues en super relaxte soul waarmee Brainstory zich heeft ingelaten is bijna tastbaar. En dan te bedenken dat het er jaren geleden, ondanks de serieuze ambities, aanvankelijk minder rooskleurig uitzag voor de toen nog beginnende muzikanten. De muzikale armoede in hun geboortestreek deed de jongens namelijk besluiten om naar het grote Los Angeles te verkassen, om zich daar mogelijk verder te kunnen ontplooien. Het bleek goed uit te pakken. Nader onderzoek leert namelijk dat het drietal, de kern van Brainstory bestaat uit de broertjes Martin en drummer Eric Hagstrom, met de juiste mensen in contact kwam en zodoende gebruik heeft kunnen maken van diverse, uiterst capabele tijdelijke krachten, waaronder Leon Michels die het debuut ook produceerde. Michels is geen onbekende in muziekland. Zo maakte hij nog niet zo lang geleden deel uit van The Arcs, een band opgericht door Dan Auerbach van The Black Keys en is daarnaast actief betrokken bij vele andere projecten. Zo zijn er nauwe banden met muzikanten uit de Daptone-scene, een platenlabel en muzikale gemeenschap die o.a. Amy Winehouse, Sharon Jones, Charles Bradley en Lee Fields naar grote hoogten brachten. Het geluid van Brainstory grijpt dus logischerwijs terug naar de beginjaren zeventig, maar de tien zelfgeschreven tracks klinken wonderbaarlijk genoeg nergens stoffig, achterhaald of gedateerd. Integendeel zelfs, een langzame soulballad als ‘Dead End’ zou je het beste als tijdloos kunnen bestempelen. Gespeeld door jonge gasten met een oude ziel, die tot ieders grote verbazing zelfs heel even door vaderlief in de studio werden bijgestaan tijdens het opnemen van ‘Peter Pan’. Papa Tone AKA Dad blijkt over een paar prima stembanden te beschikken en die afwisseling is zeker prettig te noemen gezien het feit dat zijn zoon Kevin het voornamelijk met zijn zo typische falset-stemgeluid moet doen en het dus vooral van de hoge noten moet hebben.
Twee generaties dus die feilloos aanvoelen hoe het er vroeger allemaal aan toe ging in het analoge tijdperk, in de tijd dat Shuggie Otis voor een nieuw album alles in één take op de band slingerde, en er vervolgens drie jaar over deed om het uit te brengen, en de tijd van Sly Stone die binnen enkele dagen een complete klassieker opnam.
De vele jamsessies van Brainstory hebben er voor gezorgd dat de muzikanten elkaar feilloos aanvoelden tijdens de opnamen. Het is er mede de oorzaak van dat het er allemaal zo verrekte ontspannen aan toe ging en dat is dus duidelijk te horen. Die sfeer is namelijk tegelijkertijd de valkuil gebleken, want wat zou het lekker zijn geweest wanneer wat vaker het tempo werd opgeschroefd, zoals in ‘Reclaim’. Wanneer er wat vaker gescheurd werd op de toetsen met behulp van zwaar koperwerk en de hele boel even lekker uit de bocht was gevlogen.
Hopelijk gaat dit nog gebeuren wanneer dit debuut in de nabije toekomst wordt vervolgd. De basis is met het uitbrengen van Buck in ieder geval gedeeltelijk zeer geslaagd te noemen.
Maarten Heijmans - Ramses1 december 2019, was het tien jaar geleden dat Ramses Shaffy overleed. Velen...
The Analogues - Abbey Road Relived Abbey Road kwam iets meer dan vijftig jaar geleden uit en in dat kader zet...