2007-04-25
In 2002 werd Avril Lavigne binnen een mum van tijd een trendsetter zonder weerga. Gepland of ongepland, gemaakt of zelf geworden, het resultaat was er niet minder om; hordes jonge meisjes vonden in Avril een stoere tegenhanger van popprinsesjes zoals Britney, Christina en noem ze allemaal maar op. Met hits als ‘Complicated’ en ‘I’m with You’ liet ze bovendien een zeer volwassen geluid horen voor een zeventienjarige. Gemakshalve laat ik ‘Sk8ter Boy’ dan even buiten beschouwing. Haar tweede cd was een logische en degelijke evolutie. Nu ligt haar nieuwe cd Best Damn Thing in de winkels, en dat is wel even wat anders.Een lichte verbazing maakt zich meester van ondergetekende bij het beluisteren van de eerste track en tevens eerste single ‘Girlfriend’. Is dit Avril Lavigne? De inmiddels vijf jaar oudere en bovendien getrouwde Avril? Het piepstemmetje en de kauwgomballenbeats doen denken aan een gefabriceerd popmeisje, precies datgene waar zij niets van moest hebben. ‘I can do better’ klinkt al wat steviger, maar die highschool teksten zijn toch echt een beetje passé dacht ik zo. En tot overmaat van ramp is er een lachende Avril in het nummer verwerkt. Het komt eerder tenenkrommend geforceerd over dan als een illustratie van de lol die ze naar eigen zeggen had tijdens het opnemen van de cd.
Tot haar grote genoegen had ze ditmaal ook geen “A&R Guy” omdat ze zelf precies wist hoe ze haar cd wilde laten klinken. Wat een flauwekul allemaal. In de drie jaar tussen haar laatste album en Best Damn Thing hebben platenbazen met lede ogen aangezien hoe de concurrentie Ashlee Simpson en Hilary Duff naar voren hebben geschoven en hen een flink deel van de alternatieve taart hebben laten wegsnoepen. Zodoende is Avril Lavigne in haar cd boekje qua uiterlijk nauwelijks nog te onderscheiden van de al even genoemde Hilary Duff.
Om niet al teveel op het uiterlijk af te willen gaan is het terug naar de muziek vanaf nu. Met gezonde tegenzin weliswaar. Ik kan namelijk maar twee nummers op de cd ontdekken die in ieder geval de schijn van geloofwaardigheid mee hebben. De eerste is ‘When you’re gone’, een gevoelige ballad over het gemis van een geliefde. Geheel volgens het boekje, dat dan weer wel. De tweede ligt in het verlengde van de eerste en is de track ‘Innocence’, vooral door de smaakvolle ritmische begeleiding van drummer Abe laboriel Jr., bekend van onder meer Paul McCartney. Sterk gezongen en oprecht klinkend.
De overige tracks zijn nietszeggend. Misplaatste beats en weinig hoogdravende teksten zijn helaas schering en inslag. Het enige waar deze plaat goed in is, is aansluiten bij de huidige trend. Springerige poprock met een roze randje. Een paar sterretjes en doodshoofdjes erbij tekenen en klaar is het product. Daar veranderen kanjers van muzikanten zoals Travis Barker, Josh Freese en Deryck Whibley helaas niets aan. Avril Lavigne is verworden tot een trendvolger, zo snel kan het helaas gaan. Ik gun haar heus haar pleziertje, maar doe mij dan de volgende keer ook een plezier, maak een betere cd.
Planet X - QuantumBands en/of projecten als Planet X laten zich niet makkelijk labelen. Want...
The Nightwatchman - One Man Revolution Van Rage Against the Machine naar Audioslave naar Nachtwaker. Op dit...